De avond nadert. Ras! Het laatste chanukkalicht werd aan de vooravond ontstoken, het negende licht.
Vanwaar?
Even laat de zon zich zien, terwijl ik langzaam wegzink in oneindige herinnering. In de verte scheert een zeemeeuw over de huizen, kennelijk verdwaald.
Het zal ook kouder worden; toe maar weer.
Nietszeggende gedachten aaien strelend door mijn hoofd; er volgt een tijd van niets meer meemaken dan alleen wat heimwee en terugblik.
Natuurlijk, het spel kent zo zijn vele grenzen; uiteraard kent het zijn ontelbare mogelijkheden, echter nog altijd begrensd als de vele letters in een boek.
En inmiddels tikt de tijd, de tijd op twee klokken tegelijk, steeds om en om.
Geen dwaallicht is het laatste licht, nee!
Aldus schreef ome Willem
