De dagen, weken, maanden voltrekken de geschiedenis over de tijd; geen dag lijkt te lang en steeds opnieuw komt de zon onder, en gaat zij op.
Waarom die duister? Waarmee is de mens belast? Steeds weer moeten we worden wie we zijn, maar het lijkt een nooit te winnen strijd te zijn; afgelopen week, nee, een week eerder al, zag ik de eerste koeien buiten: niet de tijd, maar het weer lijkt even de weg kwijt.
Een zonnestraal, twee, wel drie, maar de donkerte blijft.
Het is een wachten; steeds verder wachten. Wachten op het eerste groen, wachten op de terugkeer van de zomer: wolken drijven de spot; ze grijnzen regen terwijl ze glimlachen.
Wie kent de dagen? en wie niet?
Een gapende afgrond; zo diep. De gruwel, de aarde, ze is ziek en die ziekte lijkt mens te zijn.
Of niet helemaal.. Dinsdag nog, kwam ik langs mijn leeftijdgenoot.
Wie, ja wie, kent hem niet?
daarna schreed ik voort. Nog steeds probeer ik te worden wie ik ben. Steeds weer opnieuw.
Sorry!
Hoog boven mij, tussen twee wolken in; een lichte streep. Dus toch!.
Aldus schreef ome Willem
