Somber is de dag; wit is de wereld en sporen zijn te zien in de sneeuw.
Ook deze maand ging voorbij zonder noemenswaardige momenten, al was het maar omdat het januari is.
Mijn ooit oudste vriend zou afgelopen week 108 geworden zijn als hij niet ruim een half jaar geleden gestorven was; vreemd eigenlijk.
Wie kent de dag? Wie de week en wie de maand? Niemand, niemand toch? In de nacht staat Mars in de vissen die haar tussen drie en vier uur achter de einder duwen en de maan, áls er al een maan is, wordt door de winterwolken niet gezien: er gebeurt immers veel wat we niet weten, kennen en niet zien
Toch keert het tij weer; de dagen worden langer, maar ook dat is niet iets nieuws; kortom, aan alle tijd lijkt een einde te komen; met het klimmen der tijd lijkt ze steeds dwazer te worden.
Hoe lang is het al weer geleden: de hongersnood in China, de tijd van Pol Pot, Stalin en de lugubere tijd van de tijden nét voor mij!
Wie wreekt de onschuldigen en hoe? Nog in deze tijd? Of later wellicht?
Aan elke lange reis komt, hoe dan ook, toch steeds weer een einde; het verre komt dichterbij; en achter ons verdwijnt alles weer steeds verder weg.
Als een soort wederkeer terwijl er niets terugkomt.
Niets?
Nooit?
Kan dat?
Vermoedelijk niet.
Maar nog voor deze wintertijd voorbij is hoor ik Vivaldi's lenteviolen in de vroege krokussen; klinken hemelse klanken uit de elderse wereld aan de gene zijde van ons bestaan; tijdloos.
Zoals de muziek van Bach.
Niet alleen gezelligheid; ook eeuwigheid kent geen tijd.
Nog is de dag somber, nog steeds.
Aldus schreef ome Willem
