En terwijl ik voortging, schreed ook de oude feestweek voort. Door alle duisternis heen bleef een aangenaam licht de tijd achtervolgen, of, beter, op de tijd vooruitlopen.
Zwitserland liet ik, nadat ik de klant gelost had, al ras achter me. Via Zürich snorde ik naar Kreuzlingen en "nam" de pont naar Meersburg, stak alzo de prachtige bodensee over en nam wat goederen mee nabij Überlingen. Goederen van de Markgraaf von Baaden, geladen te Salem en nog diezelfde dag rolde ik voor de vierde keer in twee weken door het Zwarte Woud, echter nu naar Offenburg, langs dorpjes vol koekoeksklokken, en stak nabij Achern de Rijn over, keerde nabij Zweibrücken weer even in Duitsland terug om vervolgens nog eenmaal dit jaar een nachtje in Luxemburg, Bollendorf, door te brengen.
Inmiddels zijn we alweer een paar dagen verder; vanavond wordt de laatste kaars aangestoken als symbool van de oplichtende nieuwe tijd en nieuwe wereld; en intussen staat mijn Dafje klaar voor wellicht de laatste grote reis dit jaar. Wellicht, want met dit beroep weet je het maar nooit.
Aldus schreef ome Willem.
