Lyon langs alvorens de drukte begon, en dan verder afzakken naar 't zuiden. Veel spectaculairs was er niet; een bliksembezoek aan "nogastad" Montelimar en door het Rhônedal woei een stevige mistral, harde wind op de grenslijn van bewolkte en onbewolkte lucht.
Het is ook merkwaardig; werkloos zijn, werkloos kúnnen zijn. Maar 't kan erger. Naast werkloos bestaat er zelfs een verbod op arbeid. Asielzoekers, en zeker uitgeprocedeerde asielzoeker wordt arbeid zelfs verboden; een directe schending van de Universele verklaring van de Rechten voor de Mens. Hele groepen mensen die men verplicht de tijd te doden met niets doen; een grote groep die men naast een verbod op arbeid ook geen dagopvang gunt en koestert met bed, bad en brood, niet beseffend dat dit ook een directe mensenschending, een schending van alle menswaardigheid, inhoudt. Mensen verplicht overdag te laten zwerven en alleen voor de nacht iets te regelen. Ons nageslacht zal ons vervloeken hoe wij omgaan met de vreemdeling die binnen onze poorten is, die wij onder onze hoede hebben.
De wijngaarden in de Gard; jong groen zorgde voor een groene gloed over de velden. Wederom een prachtig uitzicht toen ik na Pont-Espirit de weg naar boven reed, de weg op naar Nimes; alsof er jaren niets veranderd was. Maar we weten wel beter. De voor het oog vredige en rustige aardoppervlak kan in opstand komen. In een oogwenk miljoenen mensen treffen; de zee, een vulkaan, of, zoals deze week, de beving in Nepal; de verschrikking!
Bed, bad en brood, zo is de kreet, de uitroep van schijnbare barmhartigheid, maar 't blijft schending van de eigen opgestelde verklaringen. Maar 't kan erger. De slaven! Een andere groep van mensen die nu juist wèl arbeid, maar door de omstandigheden zich in een slaventoestand bevind en daarbij beperkt ik me tot de eigen beroepsgroep.
Twee klanten, vlak bij elkaar en de eerste was er zo uit, zoals dat in vaktermen heet, maar de tweede, te Nimes, werd een drama: wachten van twee uur tot zeven, vijf uren, uren die ik doodde door rond te fietsen en een boek te lezen. Daarna nog een restje, een uurtje snorren richting Narbonne. Nog voldoende rijtijd, maar geen werktijd meer over. Vervelend misschien, maar schending van mensenrechten zou ik dit ook weer niet willen noemen.
Een Roemeense chauffeur, dood gevonden met 't hoofd op 't stuur. Was al vanaf juni in 't "vrije" westen onderweg zonder ooit nog naar huis te kunnen. Bijna een jaar, tegen, volgens het in zijn voertuig gevonden arbeidscontract, 2 euro per gewerkt uur waarbij wachturen onbetaald bleven. Bad, bed en brood. In één ding zijn uitgeprocedeerde asielzoekers nog beter af dan die duizenden Roemenen, Bulgaren en andere "oosterlingen" die maanden door het o zo welvarende Europa crossen. Bad, bed en brood. Mijn oosterse collega heeft dan, weliswaar, een bed, maar 't blijft doorgaans bij oud brood en een bad of douche kan hij al helemaal vergeten. Volkomen badloos rolt hij Europa door, soms maanden lang, vervoert goederen die men zo goedkoop mogelijk wil hebben. Het recht op arbeid in de verklaring voor de Rechten van de Mens betreft ook de minimale arbeidsomstandigheden die een arbeider mag verlangen; en het weken of zelfs maanden lang badloos laten doorrollen is daar een schending van.
Aldus schreef ome Willem.
Verzonden door ome Willem
