De damesvoet

Een aantal waren reeds vertrokken, maar de meesten leken nog in diepe rust; de oosterlingen die de avond ervoor -en de avond dáárvoor- tussen de geparkeerde wegreuzen aan 't schillen, koken eten en drinken waren; aan de grill en opengeklapte ruitenwissers hing wasgoed te drogen; het nieuwe, moderne transport waar werkgevers meer aandacht geven aan hun lading dan aan diegenen die het vervoeren. Dat een nieuwe klasse aan bedelaars, beggertruckers, gecreëerd heeft; lui, die steeds meer uw en mijn goederen vervoeren.

Girona, even er voorbij; inmiddels was het licht en druk geworden; hele horden spanjaarden die hun wekelijks werk weer opzochten. Het lossen was zo gebeurt en ik vertrok weer naar 't noorden en pakte vlak voor de grens nog een bocadillio calliente con tortillia cebolla (bokadieja kaijenta kon seboilja) mee. Vlak voor de grens keek in nog even inde spiegels en mompelde zachtjes "vaarwel", want 't zou wel eens de laatste keer geweest kunnen zijn dat ik La Jonguera achter me liet.

Servian; de laatste klant: er was een losafspraak net na de middag: een districentrum van een enorme supermarktketen. Lange rijen geparkeerde trucks, wachtend, afwachtend op hun beurt; maar wel aangenaam afwachtend. De trucks worden er gestald onder één van de vier lange overkappingen die wel plaats biedt aan veertig, vijftig trukcs; dus niet in brandende zon, maar gefiefelijk in de schaduw. En een supermarkt zou geen supermarkt zijn als zoiets niets zou opleveren; de vier overkappingen waren bedekt met zogenaamde zonnecellen die elektriciteit voor het centrum zelf oplevert, een geniaal, jawel, een lumineus verwezenlijkt idee. Rond twee uur werd er omgeroepen dat ik aan een van de vele deuren plaats kon nemen; het lossen duurde nauwelijks tien minuten.

In de namiddag doolde ik verder; via Séte en Frontignan naar Monrpellier, vandaar via Nimes onder Avignon langs, door de streek net boven de bouche du Rhône; Tarascon, Chateaurenard, een enorme "fruit"-streek vanwaar ik in een grijs verleden wel meer dan honderd ton prachtig fruit naar België versleepte, waar ik het verschil leerde tussen Nederland en haar zuiderbuur wat de kwaliteit van 't fruit betreft: Belgen gaan voor goed, Nederlanders voor goedkoop.

De avond viel reeds; boven en rond de oude dame felle schichten weerlicht, alsof haar doorgaans witte haardos flam had gevat; ik naderde haar over de donkere weg naar Carpentras, kwam tot enkele kilometers voor haar voet; bleef staan, parkeerde, op de grote en ruime parkeerplaats van de marche en gross van stad waar zich de oudste synagoge van Frankrijk bevindt, waar rond 1470 de componist
Elzéar Genet geboren werd die later beter bekend werd onder de naam van de stad waar hij werd geboren; Carpentras. Carpentras, aan de voet van de oude statige dame; de Mont Ventoux.

Aldus schreef ome Willem.
---