Vorarlberg en Tirol had ik reeds achter me gelaten: ik had er weinig van gezien dan slechts hier en daar wat contouren; ik verwonderde me over zo weinig sneeuw; na Telfs brak het daglicht door en ik blikte naar de richting van de Brenner: open lucht daar, dat zag er goed uit, al werd die open plek omringd door duistere wolken.
Lange tijd ging het ook goed, tot boven aan toe, maar toen ik Italië binnenreed werd ik door een hevige sneeuwbui overvallen; zicht tot nauwelijks 200 meter; dat moest zo toch geen dag duren.
Dat deed het ook niet, integendeel; even na Vipiteno was 't alweer over, in zoverre, dat de sneeuw als regen naar beneden kwam: en alengs werd ook dat steeds minder.
Na Bressanone (Brixen) sloeg ik af, volgde de "oude" weg om even bij Rudy te stoppen voor de eerste cappuccino, het café ook dat ooit vol hing met talrijke foto's die chauffeurs meebrachten en door de eigenaar, Rudy, een plaats kregen aan de wand'), oude foto's die, toen de dochter de zaak overnam, van de muur werden verwijderd.
Even, vluchtig, een paar minuten, veel tijd had ik niet: Rudy sliep nog en de we wisselden oude herinneringen terwijl ik mijn Capucio opdronk. Toen ging ik weer, snorde genoeglijk over de secundaire weg en genoot, helemaal toen ik op de hogergelegen snelweg een lange file zag staan, 8, 9 kilometer lang; bij Bolzano kwam ik even de snelweg op; het regende, bleef regenen, terwijl in de enorme brede vallei van de Adige tussen wederzijdse bergen in prachtige horizontale nevels dreven, honderd, honderdvijftig kilometer lang en in gedachten zag ik Goethe op zijn reis naar Italië langskomen; vanaf Trens (Trento) volgde ik weer de oude heerbaan, de route door zovelen vanuit het noorden, meestal op weg naar Rome, gebruikt en nu, vandaag bleek ik zowat de enige; vanaf mijn posite blikte ik zo nu en dan richting snelweg waar steevast een lang, langzaam voortbewegend lint van wegreuzen was te zien.
Het ging voorspoedig; en koud was het niet; ééntje bij Verona, ééntje bij Brescia en nog een laatste bij Bergamo, drie cliënten dus, kreeg ik er nog uit vandaag. En net op het moment dat ik een eenvoudige knaagschuur naderde, werd ik staande gehouden door plaatselijke agent die niet kon begrijpen dat onderaan mijn "tacho"-uitdraai ik gisteren 100rij-uren had maar bij optelling van de uren hij niet verder dan negen kwam. Het kostte me ruim een half uur, maar toen had ik hem er eindelijk van kunnen overtuigen dan 4 + 3 + 2 + 1 toch echt tien was.
De tijd gaat voort; "Mutti" in klaussen vertelde van 83 jaar, Rudy reeds 87; in Dalmine, nabij Bergamo, voor de zoveelste keer een nooit vervelend gerecht; spaghetti al alio e olio picante, en ook deze keer smaakt het uitstekend.
En onderwijl, als andere disgenoten al etend naar de te hard aanstaande televisie kijken, smikkel ik van de slierten en denk terug aan toen; toen Mutti voor 't eerst, jaren geleden, mij dit gerecht voorschotelde.
Aldus schreef Ome Willem
') Inmiddels kwam ik iemand op het spoor die destijds al het fotomateriaal had meegenomen en heeft laten "scannen". Zodoende kwam ik in bezit van de foto's waarvan ik er regelmatig enkelen op het weblog plaats.
---
