Weiden, Weiden in der Oberpfalz ligt halverwege, Nürnberg aan het einde van de Via Carolina, ook wel de Goldener Straße genoemd, de oude handelsweg naar Praag; gistermorgen vroeg spoedde ik mij naar het westelijke eindpunt van deze route.
Als een schim, weg, verdwenen, zo'n jaar!
Nürnberg, een naam met onduidelijke afkomst; Nur ein Berg of Neuburg, niemand die het weet, maar wel, dat de stad in de recente geschiedenis om diverse redenen bekendheid kreeg; het werd door de Nazi's belangrijk genoeg geacht om er enkele keren een "partij"-dagje te houden en in 1945 en '46 werden hier de processen tegen 24 nog levende kopstukken van diezelfde partij gevoerd; 11 kregen de doodstraf, 3 werden vrijgesproken, één lieten ze lopen vanwege zijn slechte gezondheid en de overigen werden voor langere tijd opgesloten.
Als zand, als de liefde is een jaar; als je denkt dat je 't beet hebt, blijkt het tussen je vingers te zijn weggegleden: foetsie!
Daarnaast werd de stad bekend om zijn Adler, zo ongeveer de eerste stoomtrein die rond 1850 een eerste reis maakte tussen Fürth en Neurenberg; later heeft men zich geworpen op de speelgoedtreintjes, nog steeds wordt elk jaar in de Messe een speelgoedbeurs gehouden, en daar, juist daar, was rond acht uur het laatste losadres; de goederen uit de hoge Bijlmertoren werden hier als speelgoed uitgestald.
Ach mijn lieve tijd! Waar blijven toch al die jaren! Waar snellen ze heen!!
Daarna terug, nu langs de werkelijk oude Via Carolina, een naam die vermoedelijk afkomstig is van de één of andere Karel die ooit hierover schreed, of wellicht poen beschikbaar stelde een goed kar-met-paard-weg aan te leggen; hoe dan ook, een niet te versmaden prachtige winterreis door de Oberpfalz, het gebied waar de grote musicus Willibert Gluck, later, nadat hij door paus Maximiliaan de zoveelste tot ridder was gemept, Willibert von Gluck, vandaan komt en het is begrijpelijk; de prachtige omgeving inspireert tot grote kunst, dicht-, componeer- danwel schrijverskunst; al mijmerent kwam ik aan te Weiden nadat ik onderweg even eine Tasse Kaffee dronk bij een transportbedrijf dat op de zeilen en achterdeuren mijn achternaam meevoert.
Zo voorbij, zo voorbij. Zelfs een nieuw jaar zo!
En omdat de lading niet klaar was, trok ik naast mijn rode wanten een dikke jas aan en trapte op mijn Harley naar het centrum, bewonderde daar de oude poorten, het oude stadhuis en verwonderde mij over de daagse drukte; alsof elke weideling maar tijd in overvloed had om door het stadje te slenteren: rond drie uur was ik teruggekeerd en begonnen we te laden, dat overigens tot het schemerdonker voortduurde.
Nooit, nooit eens een jaar dat terugkomt. Altijd, altijd gaat zij heen!
Zo kwam het, dat ik door het donker recht naar boven reed; dit keer niet over Tsjechië, op weg naar Hof, een stadje dat voor de "wende" geheel tussen de gordijnen werd ingesloten, maar thans langs doorgaande routen ligt; bijladen, en omdat ik aan de werktijd zat, ook maar meteen het voertuig verder stilgezet.
Een lemming, een lemming is een jaar. Ze begint, gaat voort, vier seizoenen lang en dan, dan stort ze zich neer in het ravijn van vergeten.
Vanmorgen, wederom op weg, inmiddels danste ragfijne sneeuw in het rond: "Wegwezen", mompelde ik en vertrok, de schimmige nacht in, door dwarrelende sneeuwvlokken, maar de weg was "schoon". Ondanks het vroege uur al veel verkeer, vooral vrachtverkeer, op de weg: dag en nacht zeulen de goederen heen en weer. Weimar, Erfurth, de sneeuw werd erger, ik sloeg af naar 't noordwesten, en nog voor Bad Langensalza had het verkeer slechts twee zwarte sporen tot zijn beschikking; het liep tegen zessen en steeds meer forenzen bevolkten de weg. Muhlhaussen, en later de weg op naar Heiligenstadt; het sneeuwde niet meer en de het bleek, dat de sneeuw niet tot hier was gekomen. Na bijna vier en een half uur terug in Witzenhaussen; tijd voor koffie. Zwarte koffie.
Vandaag de 23e, 23 januari, wat voor mij, beroepsmatig,altijd een gedenkwaardige dag zal blijven; twee collega's ontvielen ons, nu, een jaar geleden, deze dag; Superbertus, Bertus van Soest, en Joop, Joop Arentzen.
Straks weer verder, onderweg; zonder Bertus, zonder Joop; ooit kon je ze tegenkomen. Overal, en op elk moment van het jaar.
Aldus schreef ome Willem.
---
