Wat in de muil van een haai terecht komt, zal en niet snel meer uit ontsnappen, evenals vanuit de bek van een giftige adder.
Denk nu maar niet dat ik in een vrij weekje niets te doen heb. Daar is eerst de dinsdagavond, traditiegetrouw de schaakavond en zoals gewoonlijk sprak ik weer met de nestor af, de vermaarde professor, altijd goed voor een bijzondere anekdote.
Op de club werden we allen ingedeeld in groepjes van vier, we speelden drie partijen en ik werd ingedeeld in de groep met de honderd en één-jarige en geloof het of niet: de professor won met 2 1/2 punt de poule wat betekend dat zijn schaaksterkte in de loop der tijd nauwelijks is ingeboet. Oei, klopt deze zin eigenlijk wel?
Op de terugweg hadden we het nog over "Europa" en daar had hij, uiteraard, als één van de eerste Europarlementariërs een uitgesproken mening over: dat de zaken veel te ver zijn doorgeslagen, uit de hand gelopen, dat op deze manier de Unie juist dáár zal eindigen waartegen zij ooit werd opgericht, namelijk opgericht tegen de verschrikkingen van oorlog en wie deze woorden aandachtig overweegt heeft voorlopig genoeg stof tot nadenken. "Men heeft helemaal niets geleerd" waren zo ongeveer zijn laatste woorden toen ik met hem meeliep tot aan zijn voordeur.
Vóór het schaken was ik nog even aangewipt bij Nino, een Italiaan, een ras Italiaan, eigenaar van een restaurant van uitnemende kwaliteit, al jaren hier, Nederlander werd hij nooit, bleef altijd zijn identiteit trouw, Italiaan dus, in hart en nieren en ik zag het: samen een Euroidentiteit? Kom nou! Dat is toch lariekoek!
Wie thans nog enthousiasme kan opbrengen hoe het er in de Unie aan toe gaat; het lijkt vooral gebaseerd op verregaande naïeviteit, wellicht ook aan gebrek aan kennis terwijl men meent alle kennis van de wereld te hebben.
Nadat de flamboyante, besnorde prof de deur achter zich dicht had getrokken, snorde ik naar huis en kwam langs de kliniek waar ik in de morgen het fotogedeelte van de blackberry trachtte te repareren, maar helaas, dat bleek niet mogelijk waardoor plaatjes vanaf het toestel wazig zullen blijven. Een nevenoplossing ligt overigens in verschiet.
Onderhand kan ik mij niet aan de indruk onttrekken dat de Europese Unie thans wordt gedreven door machtswellust: na één munt, één unie, één Europese indentiteit, één leider, bij mij huivering in plaats van euforie, waar hoorde ik die woorden toch eerder?
Grappig, zo'n reparatiewerkplaats, zo'n zwartebeskliniek voor de moderne telefoon annex radio annex fototoestel annex meelmachine en wat er al niet meer mee gedaan kan worden: als ik dertig jaar geleden alles bij elkaar zou leggen wat ik thans met een "mobieltje" kan doen, zat de laadruimte van de truck al aardig vol.
Nieuwe slogans, in andere jasjes gestoken, Triumpf des Willens van Leni Riefensthal onrolt zich weer voor de ogen af, zien het, maar zijn ziende blind geworden, een onheilspellend drama.
De avond was warm, zwoel bijna, radio vier bracht Bocherini en Beethoven ten gehore, boven mij was het vermoedelijk bewolkt, maar ook het vele kunstlicht zou mij het zicht op de sterren kunnen ontnomen hebben: als ik mij woonstede nader, beginnen net de eerste strofen van La Nozze de Figaro waarin de woorden klinken "Se voil balare, signor contino, il gitarino le suonero" wat zoveel betekend als "indien u wil dansen, heer graaf, dan speel ik wel even de gitaar".
Onderwijl denk ik na, vooral over de woorden van de oude man, een politiek fossiel gelijk, iemand die werkelijk, nog steeds, weet waarover hij praat. Listig als een adder probeert de Eurohaai alles en iedereen op te slokken, chaosmachten nemen het, langzaam maar zeker, over: zo langzamerhand zijn er meer (euro)-wetten dan vliegen.
Maar zoals het kunstlicht mij het sterrenzicht ontnam, ontnemen ongefundeerde angstuitingen en prietpraat van Eurofielen het zicht op de afschuwelijke realiteit.
Aldus schreef ome Willem.
---
