Destijds, mijmerend langs de Loire, bijvoorbeeld. Zoiets als 40 á 50 jaar terug in de tijd. Of struinend door een heuvellandschap, de Morvan, of even buiten Lyon. Wanneer de middag naderde stopte ik nogal eens bij een klein, pittoresk restaurantje om daar om een broodje kaas, een “sanwies”, met de a uitgesproken door de neus, fromage te bestellen en meestal kwam er camembert op, soms ook Franse Gruyère, Brie of Comté. En ja, soms kon je zelfs kiezen; dat was een luxe in die tijd.
En nee; de Boulanger verkocht geen belegde broodjes in die
jaren, die verkocht alleen brood, pain en als je op tijd was ook pain chocolat
en croissants.
Dat was toen, een toen ver van nu.
De kleine restaurantjes verdwenen, grote ketens kwamen er
voor in de plaats en de boulangers begonnen broodjes, belegde broodjes te
verkopen, meestal aangeprezen op buitengeplaatste reclamezuiltjes.
Eins augustus heb ik het geprobeerd. Een broodje, stokbroodje, dus een sanwies met
kaas, maar er waren alleen sanwies met kaas én ham, met fromage en jambon en
verder met jambon ennogwat, poulet en nog wat, maar ik wilde een eenvoudig
broodje met kaas!
We fietsten zo ongeveer alle bakkers van Sète af,
boulangerie, fromenterie, hoe ze ook mogen heten, maar een broodje kaas, hó
maar.
Bij één was het wel komisch: we vroegen om een broodje kaas
en die had hij wel, maar natuurlijk weer met ham. Maar toch bleef de bakkersknecht er bij dat
het toch echt een broodje kaas was.
Bij weer een ander, of hij dan niet gewoon een broodje kaas kon
maken -er was immers jambon en fromage in huis- luidde het antwoord dat dat op
zich wel mogelijk was, maar dat er in de kassa geen tarief bestond hoeveel er
dan afgerekend moest worden.
Ach, de lezer snapt het wel.
Die dag geen broodje kaas, geen sanwies fromage voor ons. Frankrijk
verarmt door zijn luxe met jambon.
Aldus schreef ome Willem
