Halverwege het jaar. en ja, we zijn enkele weken gelden er weer op uit geweest; we zochten plaatsen op waar ik trachtte herinneringen op de rapen; de meeste waren veranderd, verdwenen en vervaagd; slechts enkele kwamen mij weer helder voor geest.
Nice, waar ik ergens rond 1972 een tijdje in de buurt woonde en werkte had wel zo zijn herkenningen, maar ook bleek de stad minder mooi en fraai als ze er in mijn gedachten lag opgeslagen; we fietsen er een dagje rond.
In de Provence bezochten we een nieuwe wijnboer met voortreffelijke wijn dat verbouwd werd op het domainen Terre Promise, het beloofde land... terwijl er boven ons een ongekende stormwind losbrak.
En naast de zee, een fietstocht door onafzienbare wijnvelden en en passant reden we over de Col de Cayolle, 23367 meter waar we begroet werden door sneeuw en alpenmarmotten.
Inmiddels lijkt de kanteling waarover ik in 2012, dus ruim toen jaar geleden, schreef en die de laatste paar jaar zijn uiterste kende, stil te vallen, maar onderhuids lijken er nieuwe, vreemde en ondoorgrondelijke tijden aan te komen; een nieuwe kanteling die de afgelopen en voormalige bewegingen gaan overtreffen.
De wereldheersers van deze eeuw lijken onverzadigbaar en kennen zich steeds meer macht toe. Steeds verder komt de massa alleen te staan; verweesd.
Als schapen die geen herder hebben.
Aldus schreef ome Willem
