De laatste
dag van de kortste maand. 2023, en te midden van het oog van een ongekende
storm.
Althans: zo voelt
het.
Gedane zaken
nemen geen keer; ongedane trouwens ook niet….
Stevige oorlogstaal
dringt door tot duizenden oren; de mensheid speelt met vuur, betreedt het
schavot van zijn zelfvernietiging.
Oorlogshitsers;
meer en meer militair machtsvertoon terwijl dezelfde oproepers voor méér en méér
buiten schot blijven.
Schoften
zijn het, die er geen enkel probleem mee hebben dat duizenden en duizenden
sneuvelen, Oekraïners, Russen, huurlingen.
Lafbekken!
De oude,
beproefde bloedpomp staat weer aan; in de bossen, de velden en de heuvels, niet
ver van Babi Yar, niet ver van de Dnjepr.
Is dan deze
dagen Het Oordeel? De Eeuwige wraak van wat destijds, toen honderdduizend keer
één van het oude volk werd omgebracht?
Nog één
enkele nacht en dan begint de nacht naar maart.
Slechts pas maart…. En dan…
Lente, zomer herfst.
Op 6 november
1943, bijna tachtig jaar geleden, werd Kiev door de Russen bevrijd…. Ja, door de Russen.
Aldus schreef
ome Willem
