Verweg, ergens in het verre noorden, viel reeds de eerste sneeuw; toen, en nu.
Dáár, rondom Rovaniemi, vanwaar de winter langzaam maar zeker onze kant op komt. en toen, toen de grote oorlog nog een paarduizend slachtoffers zou eisen terwijl de Spaanse griep er de definitieve genadeklap aan zou geven, ook.
Ooit, ook toen, was een van mijn toenmalige oude vrienden reeds een tijd onderweg. Vertrokken, eerst naar het Britse eiland en vandaar scheep gegaan naar Amerika vanwaar ze voor het grootste deel de trein zouden nemen naar de westkust. Waar hij, de toen negenjarige jongen precies was, weet ik niet exact te achterhalen, maar het zou nog ruim een maand duren voordat de de grote oceaan zou worden bereikt.
Ondertussen verglijden de dagen anders dan weleer nu ik geen regelmatige verre rezen meer maak; geniet ik van een staalblauwe lucht en ben te vinden in de mijmeringen waarmee ik in gedachten terug ga naar de onbeschrijfelijk vele en mooie reizen die mij vergund zijn geweest en geniet ik dagelijks van door mij -of anderen- gespeelde schaakspel.
Onlangs nog, een week terug alweer, was ik in 't land te vinden toen ik met een ferme tegenwind met het rijwiel via Wijk bij Duurstede, Buren en Zaltbommel via een veerverbinding tussen Aalst en Veen een familiebezoek bracht in een Brabants plaatsje met een vogelnaam.
Genietend van een heldere maan; sukkot voorbij, terwijl juist de planeet Mars zich duidelijk manifesteert en een geheimzinnige koelte de atmosfeer doet bloeien.
Wanneer de negenjarige jongen de westkust bereikte, weet ik exact. Weet ik, omdat hij, inmiddels hoog bejaard, mij dat heeft verteld. Binnenkort, zo heb ik mij voorgenomen, vertrek ik voor een bezoek aan Italië, en wanneer ik dan terug ben zou de negenjarige nog steeds niet in de Pacifische haven zijn aangekomen.
Hoe vreemd; een nagenoeg onherkenbare samenloop.
Aldus schreef ome Willem
