Mijn reis ging over Luxemburg naar de zuid-oostkant van Lyon waar in vanmorgen de lading achter liet; vandaag rolde ik naar Vire, net boven Macon en haalde nog een adresje op in het centrum van de Bourgonge: Puligny-Montracet en kwam langs eeuwenoude kastelen en prachtig gekleurde, uitgestrekte wijngaarden. Bijna niets is zo mooi als een herfstkleurige druivenvelden tegen berghellingen aan; het zijn enorme velden van hoop en verwachting terwijl ze niet lang daarvoor hun eeuwigdurende vruchten hebben gegeven; de druiven, de tijd tussen water en wijn.
Al enige weken hoor ik radio meer; "onze" regering nam in al haar wijsheid het besluit om geen radiouitzendingen op de middengolf meer te verzorgen; het was voor mij, en veel van mijn collega's, zo ongeveer de enige band met Nederland; je hoorde dan ook het nieuws
De nacht had ik doorgebracht tussen Lons en Bourg; de koelte zorgde voor mistbanken die ik in de vroege morgen weerstond en de dag; ach ja, de dag was zowel zonnig als bewolkt. Zoals ook vandaag waar de morgen onder een dik wolkendek verstopt lag; soms tot schemer aan toe, maar dat veranderde toen ik voorbij Chalon sur Saône kwam en het bleef zo; ook nadat ik verder naar 't oosten snorde, eigenlijk weer 'n stukje terug reed, en via Autun aankwam in Luzy alwaar ik plaats vond voor de nacht.
Maar ach: geen nieuws meer. Maar wat is nieuws anders dan eigen angsten onderdrukken; wat is nieuws anders dan camouflage van eigen ongedurigheid en vlucht voor ware werkelijkheid.
Reeds enkele weken zonder; gevrijwaard van alle berichtgeving die de massa manipuleert. Midden in de Morvan; tussen prachtige met lage struiken afgebakende akkers; overal grazende koeien en paarden en een zon die haar stralen door een wolkendek laat zien. Daartussen en daaronder leid ik een heerlijk, nieuwsloos bestaan.
Aldus schreef ome Willem.
.
