Koelere nachten; steeds meer vallend blad; bergen en bossen als mensenhoofden waar de eerste grijze haren doorheen glinsteren. In de morgen zon en maan van elkaar verwijderd in oost en west; elkaar groetend en de aarde als getuige temidden van beide. Als laatste ster wijkt Venus voort licht dat de hele dag volop overdadig een groot deel van 't landschap waar ik doorheen snorde vulde.
Stuttgart, vlakbij de Stammheimgevangenis waar ene Andreas alweer jaren terug zichzelf van kant maakte; jaren terug, ook alweer bijna veertig jaar!
Roerige tijden van weleer; ze zijn ver achter ons; slechts een enkele echo herinnert er aan, een echo die nog nauwelijks hoorbaar is: wat heeft die jonge mensen toch bezield, destijds? Nog in de morgen volgde ik de weg langs Tübingen, trok weer 's dwars door 't Zwarte Woud en tijdens de allerlaatste druivenpluk reed ik de Rijnvallei binnen.
De laatste druiven; Gewürztraminer, lichtrode druiven voor witte wijn en, indien zuiver, met een herkenbare rode smaak; sommige politici zijn er gek op! Hunawihr, aldaar laden; heldere lucht tussen de Siegfried- en Maginotlinie; terug, maar hoe. Par Col de Bonhomme of Haguenau; ik koos dit keer het laatste.
Het waaide; ik duik terug in tijden; er zijn maar weinig jaren geweest dat ik de Elzas niet bezocht; vanaf 1970 zijn ze nog niet op twee handen te tellen; soms vele keren per jaar en nu! Nu weer! Ik zoek, wil de tijd uit mijn gedachten terug; de Elzas zonder snelweg, zonder al die drukte; dat je nog dwars en zonder file Strasbourg doorkwam, maar 't blijven slechte herinneringen; terugtoveren kan ik niet; de herinnering maakt plaats voor lichte heimwee
Is daar een woord voor? Heimwee, verlangen terug naar huis; maar ik verlang terug naar toen; toenwee.
'T gaat harder waaien en een vlaag neemt mijn terugverlangen mee tot ver over de bergen. Terug naar huis, vanuit een ver land, is soms moeilijk, maar mogelijk. Terug naar toen niet.
Nooit
Aldus schreef ome Willem.
.
