Amsterdam, de Afsluitdijk, het torentje; geen schapen, zoals ooit, grazend langs de weg en de zon, vermeerderd met een felle spiegeling in 't water, hinderde het zicht.
Gekrompen herinneringen; inmiddels is 't al weer zoveel jaren terug. Bolsward, Sneek, Joure en Heerenveen, dan lossen en even verderop, te Drachten, spullen in de kar voor Frankrijk. Spullen?
Slepen met goederen, al lijkt 't dan wat onzinnig, is tot daar aan toe. Maar mensen verslepen over een afstand van duizenden kilometers om ze daarna om te brengen is toch wel het toppunt van onzinnigheid; vanuit Westerbork vertrokken 93 van zulke transporten. Volstrekt waanzinnige, onzinnige en absurde transporten, westerbork, dat zeventig jaar terug op 12 april door Canadezen werd bevrijd. Ruim honderdduizend mensen: in deze tijd zou dat iets meer dan duizend vrachten over de weg betekenen. Duizend volstrekt onzinnige, ongeloofwaardige vrachten; honderd mensen prop je wel in een oplegger, vooral als een kwart(!) nog kinderen onder de achttien zijn.
Dit keer echter spullen, zolang je zakken tuinaarde spullen noemen kunt. Het grote Frankrijk onttrekt kupen grond uit het kleine Friesland en in mijn gedachten kwam de vraag op: "Zouden ze in Frankrijk echt geen...?" Maar 't kan gekker: delen van Friesland worden geëxporteerd naar Mexico, China en zelfs naar Canada. Pardon? Ja!
Fries land, Friese grond verstrooit over de aarde; het zij zo. Een vergelijk met transport van mensen is al evenzo ridicuul, maar toch; 't idee erachter geeft slechts enig idee en legt de nadruk op 't transport en de absurditeit er van.
Toch voelt als een geringe misdaad, een wandaad; even na Wolvega verliet ik de provincie; het Friese land, in de richting Zwolle en op dat moment had ik Friesland tegen mijn zin weer lytser gemaakt.
Aldus schreef ome Willem.
Verzonden door ome Willem
