Nooit eerder heb ik op duidelijker wijze de zondebok zien ontstaan; een thans dode die zich kan verdedigen noch verweer kan voeren; verbijsterend is 't om te zien, te lezen, hoe Girard de laatste dagen treffend gelijk kreeg; twijfelachtige zaken zo zeker voorstellen dat twijfel nauwelijks meer een kans krijgt; een gruwelijke gebeurtenis betoverd de mensheid.
Ach, en ik ben het nog verschuldigd; vorige week, vertrokken nabij Cholet, en daarna op twee adressen, één onder en een ander boven Nantes, ophalen en vervolgens via Mayenne en Evreux naar Nederland; in de avond even voor Amiens overnacht en de daaropvolgende vrijdag de reis en de week af- en volgemaakt; intussen de berichten volgend over een vliegtuigongeluk in de Alpen.
Eeuwenlang heeft men er in geloofd; geloven in eeuwige waarden; het stond wel vast dat er gedacht werd aan een macht waar bovenuit niets anders gedacht kon worden; iemand of iets waarboven niets groter gedacht kon worden en het werd God genoemd, verankerd in begrip en verstand, maar de laatste eeuwen werd dit steeds meer losgelaten: twijfel alom gevolgd door een vrijwel massale afwijzing totdat er niets meer is waarboven niets meer kan worden gedacht dan dat de mens zelf dat- en diegene is waarboven niets groters meer kan worden uitgedacht.
Vetrokken, naar Moerdijk en reeds stroomde de wegen weer vol met mederollende voertuigen; een straffe wind, nog donker op de laadplek, maar wel koffie; in de meegenomen krant las ik verder; alweer allerlei conclusies over de vliegramp in de Alpen: één iemand moet het ontgelden; steevast en zonder enige twijfel.
Met enige ontgoocheling herinner ik mij de woorden van Friedrich Nietzsche; "...die Zeiting in statt der tag'lichse Gebete...", het nieuws en de nieuwsberichten als vervanging van voormaalse eeuwige begrippen en waarden; nog nooit was het geloof in de media zo groot: al wat zij voortbrengt is louter waarheid en wee diegene die aan haar twijfelt; die wordt als zonderling, gek, dwaas en soms als gevaarlijk versleten en zo het nog mogelijk was op de brandstapel ter dood gebracht.
Na het laden vertrokken, vertrokken naar Frankrijk en via Maastricht verliet in het land. Boven de Ardennen pakten donkere wolken zich samen en in het hoger gelegen deel kreeg ik hagel en natte sneeuw te verduren; maart roerde nog flink met het einde van haar staart. En dan natuurlijk in 't noorden van Luxemburg waar ik me tegoed deed aan warme koffie.
De autoriteiten spreken; de media spreekt en schrijft, de massa gelooft, volgt als getrouwe gelovige de berichten en spreekt haar amen; twijfelen mag niet en het is duidelijk: de zondebok gekozen; het hoofd op de schotel.
Maar er zijn, zonder meteen in complot-theorieen te vallen, talloze andere scenario's denkbaar die geleid hebben tot de vliegramp in de Alpen; andere mogelijkheden en ja, daar horen ook mogelijkheden bij waarbij autoriteiten en overheden belang hebben dat het onder de pet wordt gehouden, moet worden gehouden. Hoe het ook zij: op bizarre wijze wordt een zondebok gekozen die voor de dood van zijn medepassagiers figuurlijk gekruisigt wordt; gemakkelijk, getuigen zijn afwezig en hijzelf kan zich niet meer verdedigen, een zonderbok geboren; nooit had het nieuws zoveel deemoedige gelovige volgelingen als in onze tijd; nederig knielt men neer voor de opengeslagen krant; alsof er niets edeler en groters denkbaar is dan de nieuwe drieeenheid: nieuws, media, de bevelende autoriteit.
Ver hoefde ik niet meer: een losadres tussen Metz en Nancy; rond vijf uur kwam ik er aan, juist op 't tijdstip dat de werklui naar huis gingen; tijd voor een kort ontspanningstochtje; nog wel fris, maar zonnig en aangenaam; verspreid over de voortuintjes in 't nabijgelegen dorpje stond het chineese klokje, de forsythia, in bloei; en ook deze dag nam, zij het een uur later, weer afstand van het licht.
Afstand van het licht: mensen die parels krijgen kunnen nemen steeds meer genoegen met goedkope prullaria; leven als geestelijke vrekken; en inmiddels volgen we maar, volgen gedwee het nieuws.
Aldus schreef ome Willem.
Verzonden door ome Willem
