De ouverture lijkt begonnen, zelfs voor mij wat onverwachts, maar gezien de geschiedenis van de laatste eeuwen niet verbazingwekkend: Russen op de Krim, het merkwaardige Zwarte Zee schiereiland waar al eens eerder grote beslissingen vielen: Jalta, wie herinnerd zich die naam nog, ligt op de Krim, de Krimtartaren, en de Krimoorlog; grimmige taferelen aan onze Europese oostgrens.
Ook mijn eigen weekouverture nam een aanvang, dit keer als een derde Leonore aan het begin met uiterst trage strofen waarna het na een tijdje echt begint; Ede en Haaften, toen Geldermalsen bij een grootgrutter waar men voor het lossen en nakijken dik twee uur nodig had, en daarna laden in Ems, bij Vaassen alwaar in eerste instantie mijn vracht verdwenen bleek te zijn, ja, zelfs reeds was meegenomen door een totaal ander transportbedrijf; je vraagt je af hoe dit, anno 2014, nog mogelijk is? Ik niet meer: hoe meer automatisering, hoe minder er wordt nagedacht en hoe meer dergelijke omissies voorkomen.
Twee, slechts twee grenzen, twee werkelijke grenzen kent het grote Europa, twee grenzen van ijzer en leem: een oost en een zuidgrens; al jaren wordt de zuidgrens geteisterd door wanhoop: tallozen trachten, met gevaar voor eigen leven, het "beloofde" land te bereiken, even zovele tallozen verdrinken jammerlijk en verdwijnen onder de zeegolven; pas nog werd de hoge muur van de Spaanse Afrika-enclave Melilla bestormt.
Toch, toch vond men lading die ik vervoeren kon; na diverse telefoontjes; ergens ging iemand zelf denken; even werd de automatisering gepasseerd, een nieuwe opdracht verscheen, stikkers werden aangemaakt, geplakt, en, na een tijd eindigden de trage strofen van de ouverture: na het wachten en laden kon ik op pad, op pad richting Frankrijk; het echte werk was begonnen en reeds verschenen sterren aan de koele hemel toen ik het kleine hertogdom Luxemburg binnenreed en daar een nachtelijke pauze nam om daarna aan deel twee, dag twee te beginnen.
Zo ook de Zee van Azov, het land van de Argonauten; alle ingrediënten voor een nieuwe catastrofe worden bij elkaar gevoegd en voorverwarmd; het gas staat, vooralsnog, op een laag pitje; de armoede lijkt zich, vreemd genoeg, te mobiliseren; Lenin, Stalin en, tot slot, Poetin? Zal de slag van Sinop zich herhalen? Wee ons, als de horde in beweging komt; Gog en Magog, onheilsboden naderen steeds dichter, nieuwe Maria Seacole's en Florence Nightingale, zo nog te vinden, zullen nodig zijn; de Vybogzijde, klanken van de zesde van Dmitri Sjostakovitsj stijgen als wijzende vinger op, waarschuwend tegen verwoestende afgrond; toen, toen hielp dat ook al niet. Wie meent, dat het allemaal zo'n vaart niet lopen zal, kon wel eens meer dan bedrogen ontwaken; het oosten is reeds vele malen onderschat; zelfs een herhaling van Babi Yar, waarvan dichter Jevtusjenko schreef: ik ben bang, lijkt mogelijk; de winter was ook veels te warm.
Aldus schreef ome Willem.
---
