Laat licht, want zo westelijk, ja, voorbij de nulmeridiaan die het oosten van het westen scheidt, begint de dag doorgaans later en de uit het zuidoosten opdoemende zonnebol deed vóór mij de zwarte wegen zilverwit glinsteren; niets wees en wijst er op dat er grote veranderingen plaats gaan vinden. Ja, ik voelde; ik joeg het gevaarte door een wederom nieuwere tijd, 2014, die opschoot, in zoverre, dat de horizon der ontknopingen steeds nader komen en door het glinsterende zilverwit op de lange, rechte wegen met soms prachtige vergezichten meende ik contouren te herkennen, contouren van het grote onbekende; rond half tien reed ik Retiers binnen, en zo rolde het mij toevertrouwde nieuwe Dafje zijn eerste duizend kilometers in de wielsporen van zijn voorganger aan wie ik nog steeds met enige weemoed aan terugdenk.
Edoch na het lossen van de melkpoeder vanuit Nederland naar Frankrijk moest het vanaf nu de eigen weg gaan, ja, op eigen wielen verder; eerst naar Angers waar wat lading lag te wachten om versleept te worden naar Roermond en het is altijd een waar genoegen om in de streek zo ten oosten van Bretange rond te rijden, langs Sergé, over zich kalm voordoende wegen met veel groen en afgelegen dorpjes, steeds voorzien van een laatste boulangerie met Café-Bar-Tabac, in de winter sereen uitstralend, kale bomen met grote bollen mistletoe.
Na Angers nog een tweede klant, eerst een stukje terug, maar dan de weg op naar Laval, dan schuin westenlijk naar, wederom, Ernée waar ik in het morgendonker nog langskwam, twintig kilometer verder, Pontmain, voor een meer dan halve vracht, schrik niet, melkpoeder, voor Nederland uit Frankrijk. Gekke wereld, niet?
Een tijdje wachten, want ik bleek niet de enige, en ook niet de enige die melkpoeder van Frankrijk naar Nederland zou gaan verslepen en soms bekruipt mij het gevoel van een zekere nutteloosheid: dat rondzeulen van goederen van hot naar her en via-versa en het is eigenlijk tekenend dat ik mij er niet over verbaasde.
Het donkerde reeds, rond half zeven reed ik de laatste kilometers, eerst over een smalle boerenlandweg naar Buals, dat sneed een heel stuk af, daarna de weg op naar Domfront en vervolgens kwam ik tijdens het avondeten in Flers aan waar ik trachtte de rust te zoeken met een bescheiden versnapering. Straks in de nabijheid nog een laatste paar paletten, voor België dit keer, waarna ik met de CX de terugreis aanvaard, de CX die, verlatend de sporen van haar voorganger, meer en meer op eigen wielen snort, door streken waar zij wellicht nooit eerder kwam. Wat dat aangaat: ze kijkt met onverzadigbare lampen om zich heen, want teveel gereden langs mijlenlange vangrail en eindeloos snelwegasfalt, is het natuurlijk wel even wennen; twee, drie dagen Frankrijk en nog zag zij de tolweg niet.
Het is zo het voorrecht om truck te zijn met een snelwegmijder aan het roer; ze ziet zo nog eens wat, nu rondrollend met mij, op eigen wielen.
Aldus schreef ome Willem.
---
