Sintloos

Tegen de achtergrond van karmozijn morgenrood, een rood waar ik ooit eerder als kleine jongen van onder de indruk kwam tijdens het schouwspel dat ik zag bij het Eli Heimansdiorama van Paul Steenhuizen, wiekten een zwerm ongedurige meeuwen; er was zwaar weer op til.

Vanuit Wittlich was ik de avond ervoor, via Keulen, thuisgekomen, en onderweg had ik de snelweg deels verzaakt; via de oude, thans rustige weg Venlo-Nijmegen, bebermd met prachtige, hoge, bomen, inmiddels vrijwel allen kaal en die over aan lange afstand als een erepoort hoog boven naar elkander toe bogen, hier en daar liet de Maas zich zien, de lucht was grijs en donker.

Men had een reuzestorm voorspeld, met vele kleurencoden en 't was vlak bij huis, Nijkerk, dat rode, het indrukwekkende dat mij in de kindertijd terugbracht en het bleef lang, ruim een kwartier, maar toen verdween de kleur, díe kleur, en maakte plaats voor meer eenvoudig grijs, grijs met hemelsblauwe achtergrond; via Amersfoort, Almere en Bussen keerde ik rond de middag terug in Amsterdam voor een volgende vracht, twee klanten Frankrijk, nog een stuk voor Parijs en niet veel later was ik alweer Utrecht voorbij, reed zomaar code rood uit, code oranje in; de wind trok aan, ferm, maar niet zo indrukwekkend als het morgenrood.

Het liep, dit keer, zonder problemen. Ja, druk was het zeker wel, maar tot aan de Franse grens stond ik nergens in de file, dit keer de Franse grens bij Rekkem, de grote overgang naar Lille en als enig levendig aandenken staat er nog altijd die oude Routier, veertig jaar alweer en aldaar dronk ik twee koffie met een toevallig voorbijkomende collega.

Inmiddels was de wind aangezwollen tot iets wat op storm leek, maar ze was nog steeds niet noemenswaardig; de wervelstorm die één of andere hotemetoot van de V.N. over onze Pieten had uitgeblazen had meer om het lijf dan het met weeralarm omgeven briesje, een briesje, overigens, dat, onderwijl dat ik richting Parijs reisde, braaf als een hond ging liggen; het was alweer donker geworden toen ik aankwam in Clermont, Clermon/Oise, en het regende, regende triest en teneergeslagen; nergens ergens een Sint op het dak, ook nergens een Piet, een pikzwarte Piet te zien, en ik vroeg me af, vroeg me veel af;

Zouden ze dakloos geworden zijn? Zal morgen de lucht weer schamen gaan? Zou Frankrijk sintloos zijn?

Aldus schreef ome Willem.
---