Terug. Weerom. Een regenachtige nacht, gelukkig bleef sneeuw uit, sneeuw die verwacht werd maar niet kwam. Hoe dat gaat, bij zo'n grote fabriek. De multinational BAS F. Twee rijen vrachtwagens, uitkijkend op een matrixbord waarop een nummer verschijnt, een nummer dat je net hebt ontvangen van de portier. Wanneer dat nummer op de matrix komt, weet bijna niemand, maar ooit komt het! Opletten dus! Vanaf half zeven opletten, en toen, zo net over achten, verscheen "mijn" nummer; hiep hoy, ik mocht naar binnen, lossen en na een kwartiertje stond ik weer buiten het hek; kon verder gaan met de rit. Het was per slot van rekening vrijdag, dus meteen op weg naar de tweede klant, een drie kwartier verder, nabij Compiegne en daar begon met wat te mopperen; er kon alleen gelost worden indien er tevoren een losafspraak was gemaakt, maar ik wist ze te overtuigen dat het voor mij, net zoals voor hun, ook vrijdag was en dat resulteerde er in dat men toch maar de boel begon te lossen.
Een half uur, toen was de bubs er uit en kon ik een stuk terugsnorren, heerlijk landelijk, golvend door het landschap van het noorden, langs Noyon, dat in de laatste drie eeuwen diverse keren grondig werd verwoest, langs Chauny en langs de stad waar in de nabijheid de Schelde en de Somme ontspringen, Saint Quentin, of, in het oud-Nederlands, Sint-Kwintus, op naar Le Nouvion en Thiérache waar Henri d' Orleans werd geboren en geleefd heeft, Henri, die beweerde een laatste afstammeling van het Franse koningshuis te zijn. aldaar, in Le Nouvion, kreeg ik drie grote paletten.
De terugreis vorderde, want er restte mij nog één adres deze week, een tegeltjesboer te Lomme, een klein stadje tegen Lille aangebouwd en net even na de middag maakte ik even van de gelegenheid gebruik om langs het oude douaneterrein te rijden, dronk even een hartversterker bij l' Admiral, een routier aldaar waar ik in een grijs verleden regelmatig kwam, kwam om te wachten op douanepapieren, Frankrijk in of Frankrijk uit. Binnen was er weinig veranderd; alleen de eigenaar. Niet veel later, toen ik de tegeltjes geladen had, kon ik naar huis, op weg, en op weg naar Gent viel het eerste duister in en daarna, vlak voor Antwerpen, stond het verkeer weer eens muurvast; ik had het kunnen weten, maar de Liefkenshoektunnel bracht uitkomst. Bergen op Zoom, Rosendaal. De dag eindigde zoals ze was begonnen, bij Utrecht, donker, en matrixborden, matrixborden met een getal. Toen, toen was het niet ver meer.
Aldus schreef ome willem
