De dageraad brak aan, ik ging op weg en omdat ik bijna twee ton te zwaar was, dit keer niet de kortste route over Zwitserland, maar dit keer koos ik voor de lange pijp onder de Mont Blanc door, maar om daar te komen reed ik over de oude weg, langs Saint Pierre, Morgex, Courmajeur en Entreves, een route waar ik zoveel lief en leed met vroegere collega's deelde, collega's waar er zoveel van reeds overleden zijn; bijna pinkte ik van heimwee een traantje weg.
De ontwikkelingen gingen snel, opgeluisterd door de eerste tonale klanken, de eeuw van de grote musici, klanken die nog gewag maakte van een bovenwereld totdat die, uiteindelijk, geheel werd toegesloten, achter verre sterren verdween; maar inmiddels werden wegen door het onherbergzame heengeleid, veel Alpenpassen stammen uit die tijd; "grijp, overwin, rebruseer" sprak de ronddenkende massamens en weldra ontwikkelde de Zweedse Carel Linné een indeling voor planten, het Cartiaanse denken versloeg zijn duizenden, ja, allen! Het eerste technische denken ontsproot aan geleerde breinen: overwinnen zouden ze, juist in een tijd dat Goethe naar Italië reisde, zijn Faust en "Das Sehen ist schon Theorie" schreef; nu alles was verrondt en de laatste goden aan ademnood stierven, zag de autonome rondmens zijn kansen, gréép ze ook!
De tunnel, en later, via Nantua over het geitenpad, Thoirette, Arinthod en Orgelet, net even vóór Besançon zocht ik even een rustig plekje op om een uurtje volop van de zon en warmte te genieten.
Later op de middag nog het restand van de rijtijd opgemaakt, via Saint Loupe sur Lanterne en Plombieres; tussen Nancy en Metz was het allemaal op en bij een redelijke routier nog even wat sterke verhalen van drie landgenoten aangehoord, allemaal oude knarren, twee kaal, eentje met een bloemkoolkleurige haardos en acheraf bleek ik nog de oudste.
Tot slot vermoorden de Fransen hun koning, het ancien regime van voorbije eeuwen moest verdwijnen, als onmenselijk werden ze naar de geschiedboeken afgevoerd; als ook het wereldbeeld drastisch veranderd, en als ook het denken omslaat als nimmer tevoren, moet natuurlijk ook de oude, van voor die tijd stammende geschiedenis, worden aangepast, vervalst, worden gelijk gestemd, zoals de tonen van de piano.
Het kost in elke tijd bijster veel, bijster veel moeite; hoe toch moet ik de gedachte van mijn tijdgenoten loochenen! Het kost veel moeite, ondraaglijk veel, om zich te verwijderen van het denken van anderen, zover weg, dat men met zijn denken alleen komt te staan, onafhankelijk, zodat men kan zien wat anderen niet zien. Weer gingen honderd jaar voorbij; de globalisering tastte de politiek, de wetenschap, de vrijheid aan, ja, het zien aan, wist steeds meer nauwkeurig te rangschikken; geen nacht ging meer voorbij zonder rumoerig dag, geen dag zonder wenende nacht; de vierde gloob.
Aldus schreef ome Willem.
---
