Alleen de pijlers van de Vittorio Emanuel-brug over de Adda bleven origineel, ze stammen uit de vierde eeuw, de brugboog zelf is nauwelijks honderd jaar, zo lees ik op een info-bordje, de brug in Olginate waar in naartoe fietste omdat aan de muur van het restaurant waar ik halt hield een oude pentekening hing van de brug die mijn nieuwsgierigheid wekte: hoe zag het er nu uit?
Onvermoeibaar rommelde het diertje door, arglistig de argeloze insecten plots beet te nemen, een groot weiland lag voor hem, voor hem een tafel vol met lekkers, hij glunderde er van.
Precies na zeven dagen bevond ik mij vandaag wederom op de top van de Julier, nu heerlijk warm weer, zelfs op de top werd de 25 graden aangeraakt, in een pauze genoot ik een half uurtje van de zonnewarmte en onderwijl sloeg ik mijn ogen op naar de prachtige bergen, nog vol sneeuwresten.
Volgens Douwe Draaisma is het niet mogelijk achteruit te denken, het bijzondere is dat elk voorval dat in het geheugen ligt opgeslagen altijd in de juiste volgorde is gerangschikt: geen enkele herinnering denkt men achteruit. Nooit.
Na het weiland, waar diverse regenwormen werden buitgemaakt, door het hoge gras het talud op. Aan de horizon het eerste lichtschijnsel, een zachte morgenbries woei door de groene Rijnvallei.
Tevoren, vanaf de enige Zwitserse klant in Regensdorf, langs diverse meren: Zürichersee, Walensee en bij Chur over Parpan en Lenzerheide, waar zich de langste rodelbaan van Europa bevindt, naar de opgang van de Julier, zinderend mooi weer, de velden, vol met, vooral, gele bloemen, daartussen paars, en overal beken, watervallen groot en klein, in Bivio de inwendige mens versterkt.
Boven aan het talud een gazen hek, maar dat hield hem niet tegen, al zoekend volgde hij het hekwek, zo lang mogelijk, totdat hij er door kon, een, naar later bleek, fatale vergissing, maar de teerling werd geworpen.
Natuurlijk, de volgorde van de voorvallen kunnen verwisseld worden, iets, dat eerder gebeurde, kan in het geheugen in een later, foutief, tijdstip worden geplaatst, maar het voorval op zich is altijd vanaf begin tot eind: niemand denkt, tenzij geforceerd, in achteruit rijdende voertuigen, op de manier zoals een film achterstevoren wordt vertoond. Zelfs zo'n achteruit geprojecteerde film zit in het geheugen in juiste volgorde opgeslagen, dus als achteruit draaiende film.
Chagrijnig waren ze vanmorgen bij de declarant, knorrig zelfs, ik leverde de papieren in en fietste er van door, door naar een vroege bakker die heerlijke koffie had en toen de knorrepotten wat ochtendhumeur hadden ingeleverd keerde ik weer, de papieren waren inmiddels gereed en zo snorde ik rond negenen Zwitserland binnen.
Moe als hij was werd hij wat onoplettend, hij zoch een rustplek, zag iets wat hij voor een zwarte akker aanzag, "slenterde" daar, met een volle buik regenwormen en insecten, naar toe, maar toen, plotseling, fel licht, enorme herrie, en voordat hij ook maar iets in de gaten had.....
Het was al geruime tijd licht, ik was al een tijd in een wakkerroes, even na zessen vertrok ik naar de grens, een klein half uurtje nog. Onderweg zag ik aan de rand van de weg een klein puntig bolletje liggen met een klein, dun en langwerpig spoortje vocht, ik ontweek, uit respect, niet zozeer uit vrees voor een lekke band, een egeltje, net tevoren dood gereden.
Aldus schreef ome Willem.
---
