Ruim voor openingstijd stond ik bij de laatste losklant in Buscate, onder de rook van Milaan, maar toen deze om 8.15 zijn deuren opende, en ik de mijne, was het er ook zo uit waarna ik vol gas vertrok naar mijn eerste ophaalklant, een adresje in Montforte d' Alba, een dorpje, prachtig gelegen op en tussen schitterende heuvels vol met wijngaarden en mooie huizen, villa's.
Van huis uit krijg je wat mee, bagage en ballast, met sommige zaken doe je je voordeel, andere gewoontes sleep je als een blok aan je been je leven lang voort terwijl niet altijd even helder is wat bagage of wat ballast is, ja, soms is het beide. Of beide niet.
Eerst langs Novara, richting Vercelli, even de snelweg op en via Casale naar Asti, de rijstvelden lagen er gretiggroen bij, hier en daar betrapte ik een muisstilstaande ooievaar tussen het rijstmoeras wat duidde op de aanwezigheid van kikkers of ander ooievaarslekkers.
Goed, oké, ik ben vermoedelijk rechts, ballast of bagage, ik weet het niet, nam het van huis mee, maar ik weet niet of ik er onder gebukt ga of het juist heerlijk vind, wél geeft mij dit rechts zijn het gevoel dat ik het niet altijd met mijzelf eens ben, voila, zo erg is dat toch ook weer niet?
Na Alba, richting Dogliana, wordt het echt schitterend, de tuinen van de huizen, de diversheid in flora, een genoegen, een lust, zeker in het voorjaar, en snor je een heuvel op mag je geheel gratis genieten van magnifieke vergezichten, kijk je over een zichtbaar oneindig wijngebied, het domein van de Barolo, Dolcetta, Nebbilo en Barbiera.
Iedereen vanaf het niveau van boerenverstand, met een IQ van vanaf honderd, ziet wat er gaande is, of je nu rechts, dwars of links bent: Europa, de Unie, gaat zijn eindcatastrofe tegemoet, de eenheidsmunt blijkt onhoudbaar, er wordt geld, onaanvaardbaar veel geld, gekieperd in het Orakel van Delphi, maar hoewel we het met bulldozers naar binnen schuiven, het orakel voorspelt het drama, de grote catastrofe, slechts een handjevol Eurologen die aan politieke zelfbevrediging doen weerspreken de duidelijke taal van het orakel; niet alleen liefde, ook haat maakt blind.
De ochtend begon zonnig, warm ook, tegen de dertig, maar hoog in de lucht betrok het, traag, héél traag en langzaam maar zeker kwam er een grijze deken over de vlakte van de Po te liggen, de vlakte die ik, nadat ik de spullen in Monforte er in had, voor een groot deel zou doorsnorren want het volgende adres was Bazzano, ergens halverwege Modena en Bologna.
Verbazingwekkend, dat vertrouwen, eigenlijk zonder meer naïef om al die terugbetaal- en ingrijpbeloften te vertrouwen, wie de cultuur van de zuidelijke landen werkelijk kent, weet wel beter en al dat vertrouwen kan rekenen op hoongelach, wellicht is dat terug te voeren op de bagage, de ballast van jaren, van eeuwen, het gaat "hier" nu eenmaal anders dan als bij "ons".
Dat bleek wel weer, toen ik, gewapend met een fax van 30 mei van de klant zelf (!!) en waarin stond te lezen dat de goederen, drie paletten, klaar stonden en afgehaald konden worden, maar vervolgens, nadat ik, na een rit van ruim vier uur, bij de klant aankwam, doodleuk werd verteld dat er niets af te halen was. Dat de goederen er -nog- niet waren.
En wat te denken van de sociale uitbuiting binnen de Unie tegen alle regelgeving in, we zién het, maar we zien het niet, u léést het nu, maar vergeet snel, verdringt het, we laten het gewoon gebeuren, slavernij langs de snelweg, in Nederland, maar ook hier in Italië, twee Roemenen op één voertuig, weken onderweg voor -te- weinig geld: geen douche, geen vers voedsel, we vinden het "normaal", om staks eenmaal, als de zelfexecutie van de Unie zich heeft voltrokken, meewarig te kwelen dat we het allemaal niet "geweten" hebben!!
Onverrichter zaken vertrok ik, op naar een volgend adres, ik had, ja heb, er nog twee, één bij Udine en één te Verona, dat wordt zaterdag thuis dus, mede doordat Oostenrijk weer eens een feestdag heeft en ik daar donderdag niet door kan.
Vanaf Bazzano nam ik de SS 12 naar Verona, dwars door het door aardbevingen getroffen gebied en plotseling zag ik ze: de huizen waar één muur was verdwenen, mijn oog viel op een nog gevulde boekenkast aan een nog staande muur, huizen met rondom gruis, afgevallen pannen, een enorme fabriek, een zijmuur verdween, pallets met vaten omgevallen, langszij werden reeds enkele enorme hijswerktuigen neergezet om de nog staande muren overeind te houden, op veel plaatsen tenten, de mensen durfden óf hun niet meer thuis te slapen of hadden die niet meer, ik was onthutst.
Ook de weg had hier en daar schade opgelopen, er waren diverse omleidingen, zoals de afgesloten Po-brug. De dorpen en stadjes leken verlaten, gelaten gezichten, spookgevoel meesterde over mij, zelfs de vogels hielden zich stil, verbijstering alom, wat een catastrofe.
Soms begeer ik links te zijn, is het rechts mij een steen des aanstoots, begrijp ik het?
Allerminst, maar waar ik nog minder van snap is dat de meeste als links bekend staande politieke partijen met betrekking tot de Euro, Europa en de Unie plotseling ultra tot zelfs extreem rechts blijken te zijn.
Hoelang, hoelang nog blijven we onverdient vertrouwen, vertrouwen in een Eurolist die ons naar de afgrond sleurt, verwoest, verwond?
Wonden helen de tijd niet. Nooit niet!
Aldus schreef ome Willem.
---
