Vlak bij Narbonne pikte ik het eerste adres op, waarna ik snelde naar Saint Felix, op de driesprong Millau, Beziers en Montpellier waar ik een partij kreeg voor onze zuiderburen. Echter de administratieve rompslomp nam zoveel tijd in beslag dat ik daar pas na twaalven weg kachelde.
Over het algemeen is de meeste administratie volstrekt achterhaald, overbodig en zinloos, een werkelijkheid die veel te weinig wordt onderkend en waar miljoenen op bezuinigd kan worden.
De volgende klant zat in Garons, dus dwars door Montpellier en zo via het oude stadje Lunel naar Vauvert vanafwaar je de Mont Ventoux weer kunt zien liggen.
De klant is een oude bekende, Gerard Eyraud, een ware (wijn)artiest die de meest excentrieke wijnen weet te maken en waar ik altijd koffie moet drinken aan een tafel vol met stapels schots en scheef liggende papieren waar hij echter feilloos mijn document uit tevoorschijn weet te halen.
Het was erg warm aan het worden, drukkend ook en de lucht trok zeer langzaam dicht. Ook voelde ik wat hoofdpijn opkomen wat vaak duidt op naderend onweer.
Na een korte proefsessie in de koele wijnkelder, verder, naar een ophaaladres bij Bandol, vlak en net onder Le Beausset, een mooi stuk rijden, langs Arles, door de "woestijn" van de Plaine de la Crau, een grote braakliggende vlakte waar een dertig kilometer lange weg door loopt, weer langs de zee met uitzicht op een tiental buitengaats liggende olietankers, langs het Etang de Berre bij Martigues waar omheen ooit een Tour de France tiidritetappe werd verreden en vervolgens dwars door Marseille waar ik, ondanks de spits, in minder dan een half uur door was en vervolgens verder ging, richting Toulon waarbij je regelmatig vanaf de bergen op een prachtig uitzicht op zee wordt getrakteerd.
De warmte nam, hoe oostelijker ik kwam, wat af, en ook de druk in mijn hoofd.
Maar toen ik rond zevenen bij de klant aankwam, kreeg ik te horen dat er bij hun geen bestelling was en er derhalve ook niets klaar was. Bovendien zou er vanaf een andere adres nog iets bijkomen en ze wist niet wanneer dat zou zijn. Één en ander hield in dat ik, in overleg met het thuisfront, onverrichter zake verder moest gaan.
Terug, eerst een stuk over de "oude" weg, nu de DN 8, en net onder de top, rechts af, via een adembenemend stuk weg, via Sigtes en Méounes-les-Montrieux naar Brignoles en niet ver daar vandaan zit een volgende klant.
Op de door ons gebruikte internationale vrachtbrieven staan diverse vakjes die geheel overbodig zijn, maar nog steeds door overijverige kantoordame's worden ingevuld, totaal nutteloos.
Als dat achterwege zou blijven, zou men veel tijd uitsparen, en dit is maar één klein voorbeeld. Het heeft er veel van weg, dat heel veel overbodig kantoorwerk zichzelf expres in stand houdt.
Administrateurs creëren zo hun eigen arbeidszekerheid.
Merkwaardig is hierbij dat, indien men documenten maakt, nadat ze uit de printer komen, er altijd gekopieerd moet worden en er ook bijna altijd iets moet worden bijgeschreven. Je vraagt je dan af waarom er geprint werd....
En met de komst van de computer is het alleen maar erger geworden. Ze vragen je vaak het hemd van het lijf, alles wordt ingevoerd en opgeslagen.
Het enige waar men mij in al die jaren nog niet naar vroeg, is mijn bloedgroep.
Maar het heeft deze dag allemaal de pret niet mogen drukken, een boeiende rit langs een groot deel van de Cote d' Azur.
En m'n hoofdpijn is ook weg.
Aldus schreef ome Willem.
---
