Nog half slaperig en in overigens opperbeste stemming kwam ik zonder enige vooraankondiging voor een wegafsluiting te staan met één enkel bord: UMLEITUNG. Gedwee volgde ik in het stikdonker dat bord en op dat moment reed ik ook nog een misthaag in en het bord verwees mij de richting op van een boerenlandweg. Na enige minuten kreeg ik het een beetje benauwd want ik kreeg een donkerbruin vermoeden dat ik verkeerd zat, maar wat moet je, met veertig ton in dikke mist op een boerenlandweg midden in de zwarte bergen.
Ook reed er niemand achter mij noch kwam ik iemand tegen, maar ja, het was ook nog maar net half zes, doch opeens zag ik weer een bord met dezelfde letters als hiervoor genoemd, dus zat ik toch goed!
Achteraf bleek dit het weggetje via Buchenbach en Rombachhof te zijn en vanaf dit laatste gehucht werd de weg vrachtwagensmal, rechts van mij een steeds hoger wordende afgrond omdat de weg stijl omhoog liep en rechts was geen plaats meer voor eventueel naderende personenvoertuigen. En juist op dat stuk kwam een even zo groot voertuig als de mijne de berg af zeulen. Iemand die niet echt gewend was dit soort vakbekwaamheidsvereisende wegen te rijden want reeds van verre rook ik de geur van -te- hete remmen.
Ik zorgde er voor dat ik net niet de afgrond intuimelde en de opponent dat hij niet tegen de bergwand aankwam, maar uiteindelijk kwamen we nog vrij snel langs elkaar heen.
Steeds naar boven ging het en met mijn 40 ton kwam ik met net 20 km per uur vooruit wat wees op zeker twaalf a dertien procent stijging en intussen snoof ik nog steeds verbrande remvoering op.
Toen ik even de mist uit reed zag ik ver boven mij de weg lopen en een paar haarspeldbochten voerde mij naar boven. Aldaar aangekomen zag ik beneden mij een collega rijden met daarachter een hele lange rits auto's terwijl nu ook van de andere kant steeds meer voertuigen kwamen.
Uiteindelijk kwam ik in Thumer aan waar ik het bord weer volgde en even later passeerde ik Titisee. De hele omleiding had op zich minder dan een kwartier extra gekost, maar vanwege de omstandigheden, de donkerte en de mist, was het wel weer de moeite waard.
Vanaf Titisee ging het naar Waldshut-Tiengen waar ik de handel inklaarde. Dat had overigens ook weer voeten in de aarde want de betrokken burologen hadden de boel weer niet voor elkaar zodat ik zelf de zaak maar afhandelde bij de douane.
Om negen uur bij de grens weg, lossen in Zürich en daarna Romanshorn aan de Bodensee. Daar ik echter een auto voor mij had die compleet moest lossen kostte dat tijd, net even te veel tijd, want daardoor was ik pas om half drie leeg en was deswege te laat voor het eerste teruglaadadres. Zou ik gelijk hebben kunnen lossen, had ik de eerste klant er al weer ingehad en had mij dat op de terugweg aardig kunnen schelen. Maar ja, het kan dus ook wel eens tegen zitten. Op de terugweg vanuit Romanshorn richting Saint Louis, een stadje in Frankrijk net boven de stad waar Desidero Erasmus ligt begraven, Basel, lekker relax langs de Rijn gereden via Kaiserstuhl, Zurzach, Koblenz, Leibstadt met zijn kerncentrale en door tot Stein waar ik de sloot overstak en bij Bad Saekingen Duitsland in reed. Onderwijl, zo langs de Rijn met zijn prachtige groene bomen die net wat beginnen te herfsten en met de even zo mooie huizen, boerderijen, fruitbomen, akkergewassen, een lust voor het oog, luisterde ik, toepasselijk, met het oor naar de even zo schone muziek van Beethovens zesde pianoconcert waarvan het eerste deel toch wel het mooiste is en dat beluisterde ik dan ook twee keer want omgeving en pianoklanken harmoniërde enorm met elkaar.
Na even een hoekje Duitsland te hebben doorgereden reed ik de zuidelijkste brug tussen Frankrijk en Duitsland over en vroeg bij de Pizzaria van Saint Louis de weg naar het opgegeven adres en die bleek zeer nabij. Hier wacht ik dan maar weer de vrijdag af.
Aldus schreef ome Willem.
---
