Als je om twaalf uur gaat stilstaan moet je dus blijven staan tot, dit keer, negen uur en ongeveer een drie kwartier ervoor werd ik wakker, voornamelijk doordat de zon al behoorlijk op het dak brandde en de daftenttemperatuur snel omhoog schoot, dit ondanks het feit dat ik heel goed in warme ruimten kan slapen. Meteen startte ik de motor waardoor de airco voor wat verkoeling zorgde, schoof de gordijnen open en ontwaarde een wolkenloze hemel en een volle zon. De reis werd vervolgd en ik zocht de weg op die vlak langs de Rijn loopt, over de D 20 via Rheinau door dichte bossages, afgewisseld door velden met net opgekomen mais, naar Marckolsheim en daar de brug over om het eerste adresje in Duitsland, Eichstetten, te lossen en toen weer terug, langs grote kersengaarden afgewisseld door allemaal kleine tuinbouwakkertjes waar hier heel veel aardbeien, asperges, koolsoorten en aardappels op worden verbouwd, weer terug naar Frankrijk, ditmaal over de brug bij Breisach en weer verder, nu over de D 52, langs de Rijn en bij Calamps richting Mulhouse, de stad waar de frans-joodse generaal Alfred Dreyfus werd geboren en rond 1935 door de toen al anti-semitische franse kliek op onware gronden ter dood werd veroordeeld en gebracht. Vervolgens kachelde ik richting Bazel om even daarvoor in Huningue, de tweede te lossen. Vandaar langs de Rijn, die dan de grens met Zwitserland vormt, langs versgemaaide akkers die heerlijk roken en langs wegbermen met boterbloemen en veel rode papavers, naar Waldshut gereden en daar ruim twee uur douaneformaliteiten verricht waarna ik, weer in een landschap waar wel en niet gemaaide akkers, samen met de in bloei staande boekweit en boterbloemen, rose bloemkleuren en -weer- rode papavers, zorgden voor een bonte kleurenschakering, naar het stadje reed waar Albert Einstein nog eens een poosje heeft gewoond, Winterthur en daar vlak bij het station weer een adres van pakjes voorzien. Daarna toog ik via Luzern, dat aan het Vierwoudstedenmeer ligt en waar Nietszche, al kijkend naar het oneindig kabbelende water, zijn filosofie over de Ewige Widerkehr ontwikkelde, naar het plaatsje Sursee aan de Sempachersee waar ik strandde omdat de vogels al gevlogen waren. Bij een daar in de buurt gelegen houten knaagschuurtje met buitenterras onmoette ik enige collega's die ook in de buurt hun lading kwijt moesten en we hebben toen even getracht door gesprek de wereldproblemen op te lossen hetgeen niet is gelukt, maar de tijd verstreek zo even snel terwijl de temperatuur, die vandaag boven de dertig op liep, een dalende trend inzette. Inmiddels is er een dik wolkendek boven mij te zien en het zou mij niet verwonderen dat er vannacht een onweder losbarst want de luchtdruk loopt voelbaar op.
De ramen van de hut "DAF" staan open, maar het licht is, ter vermijding van binnenvliegende ongewenste muggen, uit en zo staar ik in het donker, luisterend naar een nederlandse radiozender, naar de client waar ik morgen verder ga met de door mij meegenomen pakjes.
Aldus schreef ome Willem.
---
