Wat zal ik er nog over schrijven als ik van Lure op gebruikelijke wijze naar huis rij: Epinal, Nancy, Weiswampach, Maastricht etc.? En wat zal ik antwoorden op de vraag van velen of steeds hetzelfde traject rijden op de duur niet saai word? Welnu, om met het tweede te beginnen: deels juist dat sommige trajecten beginnen te vervelen, maar anderzijds maken wisselende weersomstandigheden en jaargetijden alsmede oorzaken als andere tijd dat je het traject rijd en afwisselende verkeersdrukte het zo dat eigenlijk iedere keer de "rit" weer anders is. En wat het eerste betreft: toch wel wat meegemaakt dat het vermelden waard is. Nee, niet de file ingaande Luxemburg, dat is niet het vermelden waard, ook niet de opstopping in Nederland op de weg Roermond-Venlo omdat de "beroemde" roertunnel nog steeds niet mag worden gebruikt. Maar wel aardig was de kleine variant die ik aanbracht door na Verviers over het stadje Aubel, waar de fabriek staat waar de Luikse stroop wordt gemaakt, bij De Planck Nederland kwam binnenrijden en dat ik daarna bij Noorbeek met een omleiding werd geconfronteerd en over boerenlandweggetjes naar Gronsveld werd omgeleid. En dan als laatste aardigheid van deze week mijn telefoongesprek met mijn achtennegentigjarige schaakvriend, een oud-eerste kamer parlementariër die nog een leuke anekdote vertelde over Hare Koninklijke Hoogheid Wilhelmina, die op bezoek was in IJmuiden. Het waaide hard en op zeker moment zou ook de pier worden bezocht en vanwege de storm sprak de burgervader van IJmuiden tot de koningin: "Majesteit, het waait wel heel erg hard!". Waarop de majesteit op voorname toon reprimanderend de burgervader toebeet: "Ik dacht niet dat ik bij u geinformeerd heb naar het weer".
Aldus schreef ome Willem.
---
