Vandaag is het een bijna vergeten Rooms Katholieke feestdag, of, beter gezegd, een herdenkingsdag en het komt er op neer dat men vroeger veel, maar thans nog steeds, de kerkhoven afloopt en diegenen gedenkt die reeds het tijdelijke voor het eeuwige hebben verwisseld. Vandaag ook vroeg vertrokken en reeds om zes uur in de morgen kreeg ik te maken met een omleiding op de Peel-route en later nog twee keer, bij Maastricht en Liege (Luik). Desalniettemin niet getreurd en wat mij betreft dankzij de onstuimige regen genoten van de reis door de Ardennen, Bastonge (bekend om zijn ham en koeken) en dan Martelange, dat eigenaardige plekje waar de weg door Belgisch grondgebied loopt, maar de oostelijke berm Luxemburgse grond is en die de creatieve luxemburgers hebben gebruikt om daarop een hele rits benzinestations neer te zetten teneinde hun goedkopere dan in Belgie-produkten aan de voorbijgangers te slijten wat ze ook aardig lukt. Nadat ook ik een slordige zeshonderd liter dieselolie had ingeslagen vervolgde ik mijn weg naar Aubange, mijn eerste adres vandaag, en toerde daarna door Zuid Luxemburg richting Schengen (juist ja, dat dorpje aan de Moezel van dat verdrag) alwaar ik Saarland binnenkwam. Saarland is na de tweede wereldoorlog nog een stukje apart Duitsland onder frans beheer geweest en heeft zelfs enige jaren zijn eigen munteenheid gehad. Nu reed ik langs de Saar richting Zweibruecken en ging daar Frankrijk in en genoot volop van de overdadige herfstkleuren die toch anders zijn dan in de streek waar ik vorige week was. Na Bitche achter mij te hebben gelaten kwam Hagenau in zicht terwijl ik in het voorbijgaan een kokertje (zie foto) zag liggen die een collega van mij verloor.
Na Hagenau de rijn overgestoken en in Bad Sandwijler mijn laatste pakjes voor vandaag afgeleverd. Morgen gaan we weer verder. Het is zo meteen tijd voor Sauerkraut of Schwarzwaldschinken. Immers sta ik weer eens tussen de twee linies, de Siegfried en de Maginot, in, maar het is thans rustig.
Ome Willem.
---
