ging ik geen enkele windstreek op, verliet niet eens het land, maar, ten tweede, leefde wat teruggetrokken, als kluizenaar en hield mij bezig met allerlei vormen van schaakverslaving. Een absurde, maar overigens een volstrekt onschuldige verslaving, al schrijf ik het zelf.
Alleen dinsdag verliet ik 't studeervertrek, toog naar Amsterdam met chocoladeschaakstukken onder mijn arm die ik als kleine gift gaf aan een medeschaakgenoot, speelde een partijtje schaak tegen een tegenstander die nu juist weer die ene avond nét even beter was dan ik en keerde met een nul huiswaarts, overigens geenszins treurend omdat het zeker geen onaardige partij was, en, eenmaal thuis gekomen, sloot ik weer op in voornoemd vertrek waar plots, na enkele dagen, een "Eureka, ik heb het gevonden", te horen was.
En wat een eenvoud!
Plak twee halve chocoladedames met suikerlijm aan malkander tot een volwaardig stuk, ga daar mee door met een koning, twee lopers, torens en een links en rechtskijken paard, alsook de pionnen totdat alle stukken gereed zijn en een compleet spel is ontstaan. Onderwijl bakke men enkele cakes, gewone- zowel chocoladecake en snijdt ze, na het gereedkomen, in schaakveldgrote vakjes, 32 van elk en voeg ze schaakwijze saam zodat een heus, eetbaar, bord ontstaat en plant daarop de zojuist samengesmolten stukken.
Een chesspiece of cake!
Oke! Goed! Volgende week vertrek ik wel weer.
Aldus schreef ome Willem.
Verzonden door ome Willem
