er in zijn tijd, rond 400 jaren voor onze jaartelling, reeds ernstige problemen voorzag: bekend is, dat hijzelf niets op schrift heeft nagelaten, ja, was daar zelfs een tegenstander van omdat het opschrijven van gedachten als geheugensteuntje vergeetachtigheid zou voortbrengen, niet wetende, dat, wat hij profetereerde, 2500 jaar later een bittere werkelijkheid zou worden.
Een werkelijk merkwaardige dag; toen ik wakker was en over de Thau keek, waren de flamingo's verdwenen; vertrokken met onbekende bestemming; achter de rietkraag louter water dat de eerste zonnestralen weerkaatste. Op weg, en na een paar minuten stond ik bij de eerste klant te Poussan.
Mnemosyne noemden de oude Grieken het, de god van het geheugen die onmetelijke en ondoorgrondelijke eigenschappen heeft en in later eeuwen noemde Augustinus het geheugen de aanwezigheid van de Eeuwige in de mens. Niets aan ons is zo ondoorgrondelijk als 't geheugen dat kennelijk nooit vol kan raken. Integendeel; hoe meer we er gebruik van maken, hoe groter het blijkt te worden: onze hersenen raken nimmer vol!
Een tweede adres bevond zich te Lunel; niet moeilijk en snel gevonden: weer twee paletten en toen nog weer verder. Nu naar een piepklein gehucht, ergens tegen de bergen aan en tussen Sommieres en Nimes, om precies te zijn in Cômes et Maruejols, welhaast ontoegankelijk voor het grote voertuig: balkons ontwijken, smalle straten, bochten die net-an gingen; onbeschrijflijk mooi, dat wel, maar wel heen en terug meer dan een uur werk; vlak naast het oude dorpsfontijn kreeg ik de laatste twee paletten in de kar.
De uitspraak van de wijsgeer, zo lang geleden, was wellicht wat prematuur. Maar in deze eeuw dreigt ze werkelijkheid te worden; de moderne computer dreigt meer en meer de vervanging van het geheugen te worden dan dat ze alleen aanvulling is; elke vooruitgang legt zo zijn beperkingen op naast de mogelijkheden die het geeft, maar het overbrengen van ons geheugen in de computer krijgt steeds rampzaliger gevolgen.
Terug. Het land uitkomen, de Belgische grens halen was een utopie. Morgen, 1 mei, een vrije dag en dus een rijverbod voor vrachtverkeer en wellicht dat ik het tarten ga. Vanaf Montpellier toch nog gekomen op een kleine drie uur van de grens. Zullen de gendarmes de andere kant opkijken als ik morgen in alle vroegte toch nog het land uitsluip?
Mnemosyne, van Griekse geheugengod gedegradeerd naar een machine, de computer en de mens die zichzelf aan haar overgeeft en uitlevert, want wanneer we de kennis en geheugen gaan uitbesteden aan navigatie of computer, raken we een deel van ons intellect, en daarmee uiteindelijk onszelf kwijt, ja, onze hersenen zullen dan bedreven raken in het vergeten en we zullen alle vaardigheid te onthouden verliezen; reeds is bij veel mensen een kettingreactie zicht- en voelbaar, lui, die zich reeds voor een groot deel hebben overgeleverd.
En tijdens de reis, die warm begon, sloeg plotseling het weer om van warm naar bijna koud; tot aan Lyon nog fraai zonweer, daarna dook ik onder een lange, grijze deken, maar 't bleef nog aangenaam warm tot voorbij Dijon. Toen klapte ook temperatuur in elkaar; van 20 naar 12 graden en bleef neerslag niet langer uit.
Wanneer ja als mens je geheugen hebt verloren aan de computer onstaat er het knagende gevoel dat je ooit iets oneindigs hebt gehad en nu helemaal bent kwijtgeraakt.
Dan ontdekken we dat we breed en plat uitgerold zijn, pannenkoeken zijn geworden, aangesloten op het wereldwijde web zonder mazen.
Geparkeerd tussen twee bomenrijen, stil, en donker. Soms tikt regen op het dak. Om zes uur mag ik weer verder, maar ook weer niet. 1 mei, dag van de arbeid en ik mag dan niet werken.
Raar toch?
Aldus schreef ome Willem.
Verzonden door ome Willem
