De Antipoet

Mijn schaakgenoot Van Duijn, die toch enige Ruslandkennis niet ontzegt kan worden, blijkt, gezien zijn artikel in Het Parool (zie hieronder), mijn zicht op de heer Poetin niet te delen.  Vandaar: ik laat het hieronder volgen, en omdat ik de krantentekst niet leesbaar groot kan plaatsen, eronder de gehele tekst zoals in het artikel staat geschreven.  

---

Poetin gebruikt zelfde strategie als Hitler

Poetins overrompeling van de Krim maakt duidelijk waarom hij in het begin van deze eeuw kabaal maakte toen er plannen waren voor een Oekraïens lidmaatschap van de NAVO.  Hij wilde zélf Oekraïne veroveren.

De NAVO-leiders zagen destijds onder Russische druk van hun plan af, om de banden met Rusland te kunnen aanhalen. En nu misbruikt Poetin dat militaire gat.

Waarom hebben de verbijsterde  westerse leiders deze invasie niet zien aankomen? Aan inlichtingendiensten geen gebrek. Zelf heb ik een maand  voor de inval op de Krim, in Trouw, voorspeld dat onmiddellijk na de Winterspelen in Sotsji de Russen een militaire ingreep zouden plegen in Oekraïne. Als een amateur dit kon, waarom had de EU zich dan niet voorbereid?  

Het moet ook Moskou opvallen dat vooral de West-Europese leiders zich meer bekommeren om de vraag hoe we de relatie met Rusland dragelijk houden, dan hoe Oekraïne veiligheid te bieden. Nederland zendt nog ijskoud onze sporters naar de Para-Olympische Spelen in Sotsji. Ongestoorde verkoop van kaas en  tulpen in Rusland zijn ons ding.

 

Weinigen realiseren zich dat het Poetin heilige ernst is met zijn herhaaldelijk uitgesproken doel: herstel van de Sovjetgrenzen. Gehamerd heeft hij erop dat het uiteenvallen van de Sovjet-Unie ‘de grootste geopolitieke ramp van de twintigste  eeuw’ is geweest.

  

Is het dan niemand opgevallen dat Poetins  strategie  dezelfde is als die van Hitler in de jaren dertig? Overal waar hij buiten de bestaande grenzen van zijn rijk ‘volksgenoten’ toetert hij dat deze in gevaar verkeren en dat hij hen moet beschermen. Zo is het is  Zuid-Ossetië en Abchazië gegaan, zo gaat het nu in Oekraïne. Zó zou hij het in de Baltische staten willen.

Toen Hitler in 1938  een onstuitbare behoefte toonde om de Sudeten-Duitsers in Tsjecho-Slowakije  ‘heim ins Reich’ te krijgen, had hij dit kunstje  al  eerder geflikt. Bij de Anschluss van Oostenrijk (1938), de bezetting van het Saarland.

Desondanks gaf  Chamberlain Hitler zijn zin. De vrede bleek de inleiding tot wereldoorlog.

 

De situatie waarin Europa verkeert lijkt sterk op die van 1938. Het land dat de laatste jaren als geen ander geinvesteerd heeft in zijn militaire wederopbouw en schaamteloos naar verruiming van zijn grenzen streeft mag zijn gang gaan.

Onder protest, maar in feite mag het. Er is geen westerse leider die het aangevallen land militair te hulp schiet. Sancties verhinderen de Russische annexatie van de Krim niet.

 

De houding van de westerse leiders is even naief als die van Chamberlain. Een voorbeeld is premier Mark Rutte, die op ‘de-escalatie’ blijft hopen terwijl de Russen dagelijks verder escaleren met een steeds vroeger referendum en vervolgens

het  besluit tot aansluiting bij Rusland in een door Russische soldaten en geheime agenten beheerst  schijnparlement.

En nu een nog hogere trap van escalatie: Oekraiense soldaten worden nu "bezettingsmacht"genoemd door indringers die de wereld omkeren.   Toch houdt onze Minister van Buitenlandse Zaken vol dat ‘er nog steeds mogelijkheden zijn om er diplomatiek uit te komen’.

Is dat onnozelheid? Nee, hij kiest ervoor een verbaal rookgordijn om het gebrek aan paraatheid van de EU te leggen.

Over sancties wordt gepraat, maar de vrees overheerst  dat die als een boemerang terugkomen.  Het onaanvaardbare wordt aanvaard.

 Wat nog steeds dreigt is: oorlog. Nu en bij de volgende aanval op  gebieden met Russische bevolking. Poetin heeft aan de Zwarte Zee achtereenvolgens Abchazië (2008) en de Krim veroverd.

In de nabije toekomst ligt niet alleen een aanval op het Oost-Oekraïense Donetsk, maar ook op de westelijke havenstad Odessa in het verschiet.

Duurzame vrede met Poetin is alleen mogelijk als hem harde grenzen gesteld worden. Estland is tijdens de Russische cyberwar  tegen dit landje (2007) ternauwernood ontsnapt aan militaire agressie, omdat Estland tot de NAVO behoort en een aanval op een lidstaat beantwoord wordt met een tegenaanval.

Maar als het westen nu niet werkelijk in actie komt verliest deze afschrikking zijn geloofwaardigheid. En voelen de Baltische staten zich terecht bedreigd.

Er is nu maar één manier om Poetin te stoppen. Dat is het geven van harde militaire garanties voor voormalige Sovjet-republieken die dat wensen.

 

Roel van Duijn, 

ex-politicus, getrouwd met Russische vrouw

Verrassend. de PROVO-Kabouter die zijn leven lang gepleit heeft voor geweldloos verzet tegen misstanden in de samenleving, de pleiter (terecht) voor steeds weer geweldloze acties, iemand die nooit en te nimmer ooit maar één pistool heeft vastgehouden dan ooit een klein waterpistooltje dat hij als speelgoed voor zijn kind kocht, komt tot de conclusie dat er omstandigheden kunnen zijn waarbij kennelijk militaire weerstand, op zijn minst als dreiging, moet worden geboden.

In een reactie reageerde hij: ....dus blijkbaar moeten we nu realistisch zijn en OOK militaire middelen aanvaarden, verdorie.  Met MIJN nadruk op verdorie!

En laat daar op volgen: ..maar laten we alsjeblieft ook wel doorgaan met geweldloos verzet tegen onderdrukking  en dictatuur zoals in Rusland, nu wéér.

En door het geplaatste artikel ben ik thans toch wel iets minder poetinfan dan ik enkele dagen gelden dacht te wezen.

Aldus schreef ome Willem