Nee, persoonlijk heb ik niet de eer hem te kennen, ene Vladimir Poetin, zo'n beetje mijn leeftijdgenoot, geboren in 1952 te Leningrad en twee broers had die hij nooit kende: de één overleed jong, in 1938, aan difterie, de ander aan ondervoeding tijdens het beleg van Leningrad in de Tweede Wereldoorlog. Vermeldenswaard is nog, dat grootvader Spiridon privé-kok van zowel Lenin als Stalin geweest is en onwillekeurig gaan mijn gedachten uit naar de complottheorien waar ik thans het mijne aan toevoeg; dat eerst in opdracht van Stalin Lenin door vergiftiging werd omgebracht en dat later, op verzoek van Tito en Beria ook Stalin de gifdood stierf en wie was daar beter toe in staat dan Spiridon?
Donderdagmorgen verliep probleemloos. Na mijn heerlijke rit door de Bourgogne begon, nadat ik in Saint Julien geladen had, rond negen uur de terugreis eerst in zonnig, maar bij het verlaten van het stadje in zeer mistig weer, mist, als waterdamp afkomstig van de nabijstromende rivier de Yonne, maar gelukkig; bij de geboortestad van de impressionist Guérin, Sens, lostte de nevel op en reed ik de verdere dag onder een totaal wolkenloze hemel door, eerst over de D 939 op Nogent aan en daarmee verliet ik de Bourgogne om verder door de Champagne en Ardennen verder te reizen. Nogent sur Seine, een provinciestadje dat op de doorgaande weg Parijs-Troyes, aan oude N 19, ligt en zo passeerde ik diverse wegen die als poten van een reuzenspin vanuit de Franse hoofdstad in alle richtingen liggen uitgespreidt.
Natuurlijk, vergeleken bij anderen heb ik weinig kaas en worst gegeten van de Russische en Oekraïense hedendaagse toestanden, maar iets in mij registreert een merkwaardig fenomeen, het merkwaardige fenomeen waarom de media zo op de hand van de Oekraïeners is en de houding zo uitermate anti-Russisch; is het desinformatie, Amerikaanse propaganda? Ach ik weet het niet.
Sèzanne, over de prachtige, indrukwekkend glooiende D-951 naar dat kleine stadje, aan de volgende poot van de spin, de N-4, van Parijs naar Nancy en zo denderde ik door, verder over nog steeds de D-951, kruisde de oude N 33, de weg Parijs-Châlons, alweer zo'n spinpoot, daarna langs Montmort-Lucy waar een indrukwekkend kasteel staat dat tijdens de slag om de Marne voor generaal Foch als hoofdkwartier diende en door Victor Hugo in 1842 in Le Rhin omschreven werd als: "...un tohu-bohu de tourelles, de giouettes, de oignons, de lucarnes et de cheminées..", en verder, steeds verder, passeerde terloops Épernay, min of meer, wellicht met Reims, het centrum van de champagnewijn, een bubbeltjeswijn, duur, te duur en ongezellig, maar met een weergaloze marketingindustrie waardoor het nauwelijks te pruimen goedje wereldwijd duur aan de manvrouw wordt gebracht. Eveneens in Le Rhin omschrijft Victor Hugo de stad als: Épernay is de stad van de champangewijn; niets meer, niets minder.
Wie zich enigszins de moeite getroost onderzoek te doen naar de achtergrond van de kopstukken van de huidige Oekraïense machthebbers moet zich eigenlijk een ongeluk schrikken: mevrouw Tymoshenko, onlangs vrijgekomen uit gevangenis, laat zich omringen door nogal wat holocaustontkenners en fervente antisemieten, voornamelijk uit de svoboda-partij en het is bijzonder merkwaardig dat daar in de westerse media nauwelijks tot geen aandacht aan wordt besteedt, een uiterst huiveringwekkend feit: het Simon-Wiesenthal-centrum plaatste swoboda's partijchef op plaats 5 van de toptien van antisemieten.
Onder de vlekkeloze hemel ging het verder; na Épernay volgde spoedig Reims, een stad die je, komende vanuit het zuiden, zo prachtig tussen graanvelden en wijngaarden ziet liggen, gelegen, ook weer aan één van de spinpoten, de N 31, Parijs-Metz, stad die, zeker van de eerste wereldoorlog, zwaar te lijden heeft gehad, waar de componist en dichter Guillaume de Machault het tijdelijke voor het eeuwige verwisselde na zijn anti-semitische versroman Le jugement dou Roy de Navarre, een document dat inzicht geeft in het antisemitisme van de veertiende eeuw en ook stad, waar Generaal de Gaulle en Konrad Adenauer elkaar, als verzoening na de tweede wereldoorlog in 1962 een ontmoeting met elkaar hadden nadat in dezelfde stad in 1945 door Alfred Jodl definitief de onvoorwaardelijke overgave van de Duitse Wehrmacht werd ondertekend.
Misschien moeten we het maar eens anders gaan zien; de Krim, eigenlijk een weinig beduidend schiereiland in de Zwarte Zee werd ooit in een dronken bui door Nikita C. aan een niet eens onafhankelijk Oekraïne cadeau gedaan, zo'n beetje als sigaar in eigen doos en meneer Poetin wil gewoon zijn zaakjes op orde houden en beschermt door De Krim te annexeren zijn eigen bootjes in de haven van Sebastopol en uiteraard; meneer Poetin is natuurlijk als geen ander op de hoogte van de achtergronden van het diverse, ten minste omstreden, antisemitisch gespuis dat thans in Oekraïne aan de touwtjes trekt.
Na dik vier uur rijden even pauzeren bij Jojo in Bruly, de grens van Frankrijk met België, en na een klein uurtje verder, door Henegouwen en Brabant langs Antwerpen naar Nederland; ik was weer terug en de volgende dag, vrijdag, volgde nog een korte rondrit door Noord- en Zuidholland waarbij ik mij, met een Amsterdams voertuig begaf op riskant terrein; rond de middag bezocht ik twee klanten in Rotterdam en met veel diplomatie wist ik ze zover te krijgen dat de goederen werden gelost.
En inmiddels horen we niets meer over Syrië, alsof aldaar niets meer te beleven is; lijkt het nieuws zich met oogkleppen blind te staren op eenzijdige berichten; waar komen ze vandaan? Door welke propagandamachine wordt ze beheerst? Wie tokkelt op de snaren van het nieuws dat wij tegen beter weten vernemen moeten? Welke krachten worden gemeten, wie speelt behendig vierhandig, zoals in de opus 153 van Carl Czerny, het klavier?
Een voorzichtig vergelijk met Von Hindenburg en Der Adolf wellicht? Gaat een soortgelijke geschiedenis zich herhalen en is de misplaatste opmerking van mevrouw Clinton (waarin de Poetin in een bepaald opzicht met Hitler vergeleek) wellicht van toepassing op overste der trawanten van Svoboda en komt de nieuwe rabsake uit de Oekraïense hoofdstad?
Misschien vergis ik me, maar zolang de Tegenstanders Van, de antisemieten, zich in het Verchovna Rada in Kiev bevinden, verkies ik toch liever, zij het met alle reserves, fan te zijn van Poetin.
Aldus schreef ome Willem.
---
