Vogels maken de mooiste muziek, vladderen lustig heen en weer, enkele, zoals de grote roofvogels, kijken vorstelijk, verheven maar zwanen, alleen zwanen, en vooral knobbelzwanen, kijken nors, boos en ernstig.
Nee, gisteren was er te weinig te melden. Nou ja, ik was even met een dagvrachtje onderweg naar Londerzeel, halverwege Brussel en Antwerpen en in de middag had ik even boven Apeldoorn de kar weer vol met spullen voor Frankrijk, het land dat vandaag een opstakel vormde omdat er op 8 mei in dat gebied, en alleen in dát gebied, weer eens een vrije dag is waardoor we er niet mogen rijden.
Zo vertrok ik vanmorgen uit de stad met twee namen, Luik en Liège, dat in het Waals vòòr 1963 Liége heette en geboortestad is van de "Franse" componist Cesar Frank (die daar overigens in een Nederlandse tijd werd geboren) en van de "Amsterdamse" schilder Gérard de Lairesse die de Nederlandse taal nauwelijks machtig was en zelfs een tijdje in de lik zat omdat hij in Amsterdam in het openbaar Frans sprak wat een tijdje strafbaar is geweest.
Via allerlei prachtige wegen snorde ik langs de Franse grens, afzakkend via Karlsruhe langs de Rijn naar het zuiden, zodat ik morgenvroeg Frankrijk dichter bij de losplek kan inrijden en zo leidt een vrije dag in Frankrijk tot een hogere belasting van het milieu; lang leve het verenigd Europa waar elk land maar een beetje aanmoddert zonder zich af te vragen waar dit allemaal toe leidt: ik heb er mee leren leven.
Breisach, een klein oud stadje aan de Rijn werd de plek waar ik de morgen af wacht, morgen wanneer Frankrijk weer toegankelijk wordt en halverwege de middag vond ik tijd er fietsend op uit te trekken, ik snorde de kleine heuvel op, een zeer steile helling, hijgend kwam ik boven en al rondkijkend leerde ik een deel van de geschiedenis van het stadje, zoals dat van de Bourgondische landvoogd Peter Hagenbach die hier een poosje de lakens uit mocht delen, maar die morgen 9 mei, vanwege de één of andere vage aanklacht, op de kop af 597 jaar geleden in dit stadje werd onthoofd en terwijl ik rondsnorde ontwaarde ik op een gevel een muurschildering van de naderende onthoofding door de beul van Colmar.
Boven, naast het slot, een boom met prachtige bloemen, even dacht ik dat het een sering was, maar toen ik zag dat er geen bladeren aan zaten en nog eens goed keek, zag ik dat het een zogenaamde Keizersboom was.
Later in de middag toerde ik wat rond langs de bezwaande Rijn, kwam langs Sasbach, Bischoffingen en fietste door een prachtig bos, prachtig, voornamelijk vanwege de enorme verscheidenheid van vogelgeluiden, het was zo mooi dat ik er en kwartier muisstil naar heb staan te luisteren: zelfs Beethoven had hier een puntje aan kunnen zuigen.
Inmiddels begon het vanuit de grijze lucht een beetje te regenen, en ik houd van regen; in de hele omgeving zag ik op diverse plaatsen de prachtige keizersboom bloeien, de keizersboom die zijn naam dankt aan een Nederlandse koningin van Russische afkomst, de wetenschappelijke naam is immers Paulownia Tomentosa, vernoemd naar Anna Paulowna, echtgenote van Koning Willem de Tweede en die helemaal idolaat was van de klokvormige bloemen.
Zes à zeven kilometer voordat ik weer terug was in Breisach hield het op met zachtjes regenen, ik trotseerde een heuse stortvloed en gelukkig had ik uit voorzorg de Zwarte Bes met plastic omwikkeld zodat die tenminste droog zou blijven.
Opeens hield de regen op, net zo opeens begon het enorm te waaien, wind tegen, mijn doorweekte kleding werd bijna sneller droog dan dat het door de regen nat werd. Het laatste stuk weg naar Breisach was weer een stukje rijndijk waar nog steeds de norse zwanen ongestoord ronddreven, zwanen stil en ernstig, zonder getwitter, geluid en zang.
Nee, zwanen maken doorgaans geen geluid. Zelfs hun zwanenzang hoor je niet.
Aldus schreef ome Willem.
---
