 |
| Groningen |
 |
| Noordpolderzijl, getijdehaven |
 |
| Schapen op de oude zeedijk |
 |
| De Beaujolais met zijn Gamay-gaarden |
 |
| Op de terugweg, als vanouds |
 |
| Herfst in de heuvels |
 |
| Oude herinneringen die bovenkomen. Het enige verschil is dat ik nu dichter -lager- op de weg zit.... |
'T gaat voorbij, ook deze keer weer.
Hoe onwaarschijnlijk ook!
Het gaat voorbij, de stilte van deze late herfst en wie de oren spitst kan het gedonder van de naderende waterval horen; de donkere dreiging vol met on- en nimmerweer. Onderwijl kijk, fiets en wandel ik tussen de vele reeds in slaap gesusten.
Het gebrul van een waterschalmei in de verte dat nadert wordt niet opgemerkt, evenals de zich achter de horizon vast en zeker hoog in de lucht voortdrijvende grijze, ja zwarte wolken vol grimmigheid.
Is het zand, waarin de hoofden van de gesusten zich bevinden?
Ach wee! Ach wee! Hoe afschuwelijk zal hun ontwaken zijn!!
De uitputtingstoestand... Alles gaat, omdat het nergens meer over gaat.
De huidige politiek verwoest de waan van de werkelijkheid; ze is erger dan leugen, catastrofe voor vrijheid in een tijd dat wetenschap religieus begint te murmelen; zelfs onzin als waarheid proclameert. Wetenschap ontdekt niet alleen waarheden, maar verzint ze eveneens.
Stemmen van de donkere boodschap zijn volop te horen voor een ieder die ze ook wíl horen; voorafgaand aan de waterval en onheilspellende woedewolken. Deel en oordeel.
Globaal denken, globaal doen, globaal zijn, wereldregering; het organiseren van de eindgebruiker.
Wie het hoofd in het zand heeft, verlangt bedekt te zijn met heuvels en bergen.
Aldus schreef ome Willem