De avond nadert, de laatste sjabbath van 't jaar....
Het zal, voorlopig, ook het laatste jaar zijn met de twee zevens in het midden... Wellicht het allerlaatste jaar!
Veel teleurstelling voordat het jaareinde gekomen is. Verdriet, verontwaardiging, verbijstering.
Het verbitterde kwaad wat om zich heen sloeg want het weet dat de tijd kort is.
Een siddering; en toch.
Toch zo hier en daar een lichtend licht, al lijkt het absurde steeds meer tot waarheid verklaard.
Uiteraard, het normale, nee, beter, het ware wordt gedoemd en als absurd en tot onwaar verklaard, maar o wee diegenen die absurd absurd vinden en normaal en waarheid waar.
Wat beheerst de wereld, ja, nee wie?
De zevens verdwijnen, zeker uit het midden en het zal meer dan duizend jaar, dus één enkele dag duren. Duren voordat...
De wolken pakken zich samen; regen is de voorlopige uitkomst.
De avond omt steeds dichterbij, de avond voordat de laatst sjabbath aanvangt waarna de laatste dag voor Roshj Hasjana aanbreekt en die avond, de avond van de 29e september, wordt de sjofar geblazen.
Die dag 100 keer, de tekia, een aanhoudende toon van meer dan drie seconden, de shevarim, drie keer een tel, oplopend, de teroea, en tot slot de tekia gedola.
Dan vangt een nieuw jaar aan; shana Tova. Wat zal het brengen?
Shana Tova umatuka.
Aldus schreef ome Willem
