En opeens, floep. Weg! Weg, verdwenen, terwijl het klaar was voor verzending, maar doordat er door mij op een fataal knopje werd gedrukt, verdween al hetgeen ik scheef in het niets. En 'k vond het juist zo'n leuk verhaaltje; over mijn zwerftocht in Noord-Frankrijk, over adem en lucht dat letters in beweging zet, dat noten doet leven.
Woensdagmorgen vertrok ik, alweer vroeg, Abbeville voorbij, Hesdin, Steenvoorde, Ieper en de oplettende benevens trouwe lezer zal 't opgevallen zijn; ik kopieerde de heenweg in tegengestelde richting, edoch ene Obama strooide roet, stak een spaak in het wiel.
Eigenlijk behoort men een taal klinkers te onthouden. Klinkers immers fungeren als een soort tomtom in de taal; zo en zo dient u mij uit te spreken, zo, en niet anders, met een dwangmatigheid die geen grenzen kent; erg eigenlijk, en ook dom.
Wie dat is? Ach, dat maakt niet veel uit; wel dat die ene Obama rond Kortrijk iets zou bezoeken en het behaagde de Belgische overheid om voor hem vele wegen te sluiten; vandaar dat ik na Ieper verder ging over Roeselare, Tielt, Aalter en dan door Meetjesland, en dwars door het stadje waar in 1500 Karel de Vijfde geborden werd, Eeklo, en niet lang daarna bereikte ik via een onbekende kleine grens Nederland.
Er zijn diverse schriften, schriften zonder uitgesproken onderscheid tussen klinkers en medeklinkers: wellicht chinees, en er zullen er vast meer zijn; maar één ervan is het eeuwenoude hebreeuws dat vrijwel alleen letters, "mede"klinkers kent. Hoe dan? Hoe spreekt men?
Over de Zeeuwse delta, eerst naar Schiedam, later Almere, twee adressen waar ik handel haalde voor achter in de kar om deze vervolgens weer weg te brengen; dezelfde woensdag stond ik alweer met de grill richting Frankrijk; maar eerst liet ik de nacht voorbij gaan, een koude, frisse nacht met een steeds afnemender maan.
Zoals noten verkeren in doodsnood, zonder enig geluid op de lessenaar staan, op de muziekstandaard; maar dan, als de cellist de strijkstok ter hand neemt, of de hamers van het pantserraam met de toetsen worden aangestuurd, de adem door de dwarsfluit wordt geblazen, komen de noten tot leven, vullen de ruimte, allegro, ma non troppo, of een riante adante.
Eerst een stuk al te saaie snelweg, Antwerpen, Gent, afbuigend naar Oostende en dan verder langs de kust; in de verte de silhouetten van Nieuwpoort, bij Veurne er af en langs het kanaal, over de oude weg verder, tot aan Duinkerke; reeds vroeg in de morgen de lading uit Schiedam lossen in de haven van Loon Plage waar ze scheep gaat; ik had het wel zelf willen wegbrengen; Nouma, Nouvelle Caledonië, opzij, ten oosten van, Australië.
Zo ook de harp; de snaren doen niets, niets uit zichzelf, ze vormen louter een geraamte, evenals het pantserraam van de pianoforte; gelijk letters zonder klinkers. Wanneer dan de snaren gevoelig worden aangeraakt weerklinkt de toon, in allerlei aarden, naar gelang de aanslag; hard, zacht, weemoedig, boos.
En weer, voor de tweede keer, doorkruisde ik de Franse vlakten, eerst langs Saint Omer, dan Saint-Pol-sur-ternoise, Fervent, Doullens, dan langs de stad met de grootste, vervolgens langs de stad met de hoogste kathedraal van Europa, Amiens en Beauvais, en in Saint-Ouen-l' Aumône, vlak voor Pontoise, noordwest Parijs, haalde ik en-passant nog een palletje op; halverwege de middag kwam ik aan in Plaisier, zuidwest Parijs voor een laatste losadres.
Laat op de middag lukte het mij nog om in Rungis, (zuidoost parijs) bekend om zijn enorme markthallen waar zo ongeveer alle voedsel voor de inwoners van de Franse hoofdstad wordt verdistribueerd (schrijf ik dat wel goed?) nog twee pallets op te halen; een derde bleek zoek, maar achteraf te staan in Mory, Parijs noordoost, hetwelk ik vanmorgen ophaalde. Onderweg terug, tussen Soissons en Laon, kreeg ik een lekke band.
Zo ook de geschreven taal; ze zou louter met letters, met mede-klinkers geschreven moeten worden; en dan de adem, de adem van de stem zou ze, gelijk een muziekinstrument de noten vanaf een notenbalk tot leven wekt, de letters doen ontwaken; naar eigen inzicht, met eigen, originele en onafhankelijke klanken.
Terwijl ik op de bandenman wacht schrijf ik opnieuw, tracht de letters, die ik vannacht bij ongeluk verwijderde, opnieuw leven in te blazen; wie weet, lukt het deze keer. Zodra de band gemaakt is vertrek ik weer, maak de noordfranse zwerftocht af, en rij vervolgens het weekeinde in.
Aldus schreef ome Willem.
Lds schrf m wllm.
---
