In het asiel

Het asiel, voor dakloze schakers.

Op het asielcentrum bleek zelfs een enkel bord in de tafel gegoten

Duidelijk, het voetbalveld achter de schakers

Linksachter, met zwarte bril, Roel

denkend en meedenkend publiek

De aanstormende garde

Het schaakasiel.

Natuurlijk! Eigenlijk kan het niet, een vreselijk misverstand; schaken, altijd, overal, bijna overal, maar niet dáár! Amsterdam-Oost was de locatie, natuurlijk oost, want magiërs wonen of verblijven doorgaans in het oosten, en schakers mogen daar best onder gerekend worden.

Jammer, niet alle in Amsterdam wonende schakers deden mee, ik mistte toch wel enkele prominenten, enkele snelschuifkanonnen, zoals ene Joost, maar ik deed mee, natuurlijk mee; als oude Amsterdammer aan een Amsterdams toernooi, maar de plek, die foute plek: wie verzon dat toch?

Het jaar taant, vandaag de laatste dag, donkere dagen, geboortegrond van, voorwaarde voor, nieuw ontluikend licht; de zon scheen over het voetbalveld, het licht weerkaatste tegen de witgeschilderde doelen; voetbal wordt gespeeld op slechts één enkel veld; dat zegt wel iets, over de toeschouwers, de spelers, de liefhebbers; simpel, alles op één veld!

Naast het veld een langgerekt laag gebouw, een clubhuis, een kantine van een voetbalclub en binnen stonden de stukken al gereed op de borden; met enige aversie en een argwanend oog onderging ik de situatie van het ogenblik; een vreemdere tegenstelling was immers nauwelijks denkbaar, dertig borden met vierenzestig velden gepropt in een voetbalkantine van die sport dat het van dat ene veld moet hebben, dat enkelvoudige veld; crisis, cultuurcrisis! Maar de zon scheen en er was geen voetballer te zien; rust, serene rust rondom de velden, geen fluitende rechters, geen opruiend publiek; wellicht toch!

Het voelde als een geheim, stikt geheim genootschap; in de middag, aan het jaareinde, alle tafels vol, 50 denkers, jong en oud, lang en kort, gebogen over het bord, partijen van maximaal tien minuten, elke speler 5, bijna 20 partijen lang; winnen of verliezen en een enkele remise en zo schakend het jaar uit.

Een jonge knul zorgde voor versnapering; koffie, bier, natuurlijk ook bier, kroketten, broodjes en erwtensoep, maar wijn of port, ho maar. We bevonden ons immers op vreemd terrein en het was duidelijk te merken dat hij van ons soort geen kaas gegeten had; voor de eerste keer zijns leven werd verzocht het geluid van de radio te sluiten.

Een dalende zon door de omringende populieren; al schakend het uitzicht op dat ene, groene veld met aan weerskanten de doelen; de stilte rustend op de grasmat. GrasMat!?
Wellicht de enige voetbalterm die iets met schaken te maken heeft.

De laatste partijen werden gespeeld toen het eerste donker het speelveld overmocht en rond half zes verliet ik het schamele, edoch toch wel wat huiselijke en welkome onderkomen; we kregen het tenminste, als arme zwervers toegang bij Het Leger!

Weemoed en een gevoel van onrecht, kwellende gedachten, ook na twintig potjes schaak, opdoemende verwarring, tijdens de thuisreis, starend in het licht van de koplampen; hoe kon het toch zóver komen!

Schakers spelend in een voetbalkantine. Schakers zonder eigen huis, sloebers zonder eigen onderkomen die een toevlucht moeten nemen tot een ordinaire voetbalkantine dat als vluchtveld dient.

Asielzoekers zijn we geworden; de wereld tolt achteruit!

Aldus schreef ome Willem.

---

Het festijn

Afgelopen week; nooit bezocht ik een dergelijk festijn eerder. Maar omdat ik voor het blad TRUCKS schrijf, wilde ik toch even een keer mijn gezicht laten zien en zo kwam het dat ik afgelopen week, net na de kerstdagen, naar de Brabanthallen in 's-Hertogenbosch reed waar het zogenoemde "Truckersfestijn" plaatsvond, uiteraard op een originele, ouderwetse wijze, dat wil zeggen, dat de oversteek over de maas per veerpont gemaakt werd waar we (we waren met z'n zessen)  nog een ouderwetse naazaat van Jan Pieterszoon Koppestock tegenkwamen en die ons netjes naar de andere kant (ver)voer.

Nee, en mooi weer was het niet.  Motregen, gure wind, vlagen.  eigenlijk gewoon uitslaapweer; rond de opening kwamen we aan en weldra liepen we tussen allerlei vrachtvoertuig gerelateerde spullen, oud en nieuw en opeens zag ik haar, de oude, zeer oude Opel waar ik ooit mijn vrachtwagenrijbewijs mee behaalde, de zogenoemde Opel-Blitz, Blitz, vernoemd naar het aloude Opel-embleem. Een aardig weerzien, mijn oude leswagen!

We struinden verder en alweer, tot twee keer toe, zag ik oude voertuigen waarmee ik ooit de Europese wegen onveilig wist te maken; een Volvo F 88 en een DAF 2600 en ik kon me het nauwelijks voorstellen, zeker wat betreft de laatste, de kleine cabine, het verlaagde dak: dat ik daarmee naar Italië, Oostenrijk en Frankrijk reed! Je, zelfs ermee het voormalige Joegoslavië door trok!

Met een dergelijke type reed ik in 1975 door Frankrijk, zij het, dat deze truck iets korter is, want ik had nog een slaapcabine, dus na de deuren was ze iets langer.  Frankrijk, Duitsland, Polen, de Balkan, Turkije, Iran en Syrië werden door mij met een dergelijk voertuig bezocht. 

Ja, verbazingwekkend: hiermee wekenlang naar Oostenrijk en Italië rijden, en vele keren naar Frankrijk. Géén kantelcabine, klutsbakken, olie bijvullen IN de cabine, heet in de zomer, ijskoud en tochtig in wintertijd.  En de jeugd maar mopperen als een keertje de airco het niet doet!

Natuurlijk, hoewel ik niet een bepaalde "FAN" ben van dit soort evenementen, moest ik toch even grinniken bij het zien van een oud model, zoals deze prachtige XB-20-72!

En natuurlijk, ook de buiten proportionele Amerikanen zijn altijd een lust voor het oog van wie voor veel toeters en bellen houdt, zoals deze "kerst"-truck,

en de degelijke KENWORTH waar je een aardige boodschap mee kan doen.

Daarnaast ontdekte ik een mooie MACK met een fraaie beschildering, iets, waarvan ik, mits beschaafd, wel een liefhebber van ben;

terwijl een "oud"-model ook niet te versmaden is. De eigenaar van onderstaand voertuig moet er niet weinig voor uittrekken.  Onderhoud, stalling, 't is allemaal natuurlijk niet voor niets! Maar wel prachtig dat er mensen zijn die dergelijke old-timers kunnen en willen behouden enkel en alleen maar voor de schoonheid; schoonheid op vrachtwagengebied is immers ook, strikt genomen, nutteloos.

Uiteraard, ook verzamelaars van modelvoertuigen waren present. Volle tafels met schaalmodellen, en ééntje daarvan wil ik u niet onthouden, een DAF-truck met passagiersoplegger te midden van héél veel ander mooi en oud verzamelspul!

En natuurlijk de grote stand van Trucks, waar de vele vrijwilligers, samen met Frans, de nodige reclame verzorgden.

De stand

met reclamemateriaal

en de onverwoestbare Frans,

die natuurlijk met zijn eigen bus was gekomen!

Na afloop vertrokken we weer, zoals zoveel mensen na afloop doen, en uiteraard, via het pontveer bij Drongelen verlieten we het benedenmaasse Brabant om via het deel van Brabant dat bóven de maar ligt, huiswaarts te keren.  De sombere regen duurde voort en de ruitenwissers voerden gezamenlijk hun opdrachten uit.


Aldus schreef ome Willem.

Nog drie.

Traag treurt het jaar als een oude gerolatoreerde bejaarde naar het einde, langzaam dooft ze haar laatste dagen, dagen van een jaar waarin burgers Europawijd zuchtten onder belastingverhogende kabinetten, moeilijke jaren, en hier ten lande, doodsbange politici die tot voorbij het uiterste gaan om de val te voorkomen, de val van een wiebelende, wankele en zwakke formatie.

Sombere dagen, kilte, koude en gure wind, en na het afscheid van mijn oude Daf voelt het alsof de navelstreng werd doorgesneden terwijl ik de laatste tijd verbijsterd raakte door zulk een rasse omkering van waarden, geschiedenis, mentaliteit en uitzicht; soms cynisch, goed beschouwd, een huiverend kabinet, nog huiverende oppositie, huiverend voor één geblondeerd kereltje, inmiddels de enige die, tegen wil en dank en terwijl hij uit is op een spoedige val, onze rammelende regering overeind weet te houden; het failliet van het democratische gedachtengoed dat toch al grote scheuren begon te vertonen.

Niet te verbergen hebbende burgers worden grondig bespied, de camera's loeren overal, alles wordt geflitst en gescand, beschikkingen vliegen over en weer; gekte alom, murw geslagen.

Waarheen ijlt het jaar? Met welke rampspoed gaan we volgend jaar op stap? Nog enkele dagen, welgeteld drie, en dan is het zover; in de verte hoor ik reeds nachtgeknal, een wegzoevende pijl, nutteloos, zinloos, en nog meer omgespit en ingemasseerd denken, afnemende verdraagzaamheid waarin vrijheid meer en meer afglijdt naar gelijkheidsdwang. Nederland Vrij, 68 jaar vrij, vrij waarvan?

Steeds meer begeeft men zich op bezet gebied.

Aldus schreef ome Willem.
---

Nóg meer "RUDY"-foto's!!

Sommige onduidelijk, sommigen onbekend.

Schlichte

Algemeen, op het douaneterrein, soms meerdere dagen.

Twee oude FIAT's

FRIGO-EXPRESSE

Uitpuffen in de hitte

Verkerk

Van de Meer

Pieters met oude VOLVO F 88

Rombouts, DAF 2600

Oude groepsfoto. Wie kent wie?

Foto, onduidelijk, gemaakt op "oude" Brenner

Kees en David

Smeenk, juni 1970, bijna 44 jaar geleden!!

Nieuwe getallen.

Al vroeg van het jaar, de cijfers, en de laatste cijfers met betrekking tot de oude Daf die ik vroeg in de morgen bij het Daf-herstellingsoord achterliet met een kilometerstand van 1.215.897 hetgeen betekend dat ik dit jaar minder afstand dan vorig jaar heb afgelegd, te weten 141.552 evenlange kilometers, 14.255 kilometers minder dan in 2013 en 2.302 minder dan in 2011.

Ook sliep ik een enkele nachten meer in Nederland, te weten 15 stuks: dit jaar 80 in frankrijk, 32 Italië, 17 Duitsland, Zwitserland slechts 8, België en Luxemburg beiden 7, Tsjechië en Polen drie, Slovenië 2, Spanje en Oostenrijk slechts één, totaal 161 elderse overnachtingen terwijl ik ook enkele uren in Kroatië toefde.

Volgens jaar, wellicht reeds dit jaar gaan we verder met een andere truck, een "kleinere", van een collega, een truck van nauwelijks twee jaren oud. Weliswaar staat er een nieuwe "euro 6-Daf" klaar, maar om de mij moverende redenen had ik verzocht die aan een jongere collega te geven, eentje die nog héél lang moet doorsnorren wil zijn pensioen in zicht komen. Voor mij is het aftellen begonnen; en omdat ik niet meer zo heel erg lang meer de Europese wegen ga ontveiligen, snor ik nog een weinig verder in een wat eenvoudiger voertuig, door mij koesterend een Daf-CX genoemd. Nog even, en een nieuw, rondrijdend jaar gaat beginnen. Waar zal ons dat heen voeren?


Aldus schreef ome Willem.
---

Toscana

Bij de laatste foto's, een laatste filmpje met de DAF.  Vanaf een uiterst moeilijk te bereiken adres, ergens in het berglandschap van Toscana, daal ik af.  Bedenk daarbij dat ik bij het klimmen er naartoe reeds een loodzware vracht had.  Er had maar één bocht verkeerd hoeven liggen, één helling te riskant....  Maar gelukkig, met de hand van de meester liep het allemaal goed af.  En eigenlijk viel het, achteraf, reuze mee. Hier dus een laatste opname met de BR-HG-25.

De laatste reis

Op zicht

Vroeg in de morgen, Picardië

het belooft mooi weer te worden

vergezichten

dorpjes

Mayenne, Normandië

op weg naar Ernée

Bretonse binnenkomst

Overal groen, met kale bomen en struiken

De laatste kilometers heenweg

Het lossen van de laatste zware last

de laatste nacht, in Bretagne

Terug, de volgende dag

weer mooi weer

Normandië, ook in de winter héél apart

eveneens Picardië

Poix de Picardië

Het laatste stukje Frankrijk, net voor Arras

Belgische dreven, nabij Deinze

En later, bij Wuustwezel Nederland binnenrijden

op weg naar Breda

....en alleen een schaduwveeg ogenblik blijft in herinnering.
BR-HG-25