Even. Even keerde ze terug, de winter, vol met sneeuw en vorst, al was het zoals het in deze eeuw met menig vorst is gesteld. Geen vorst van betekenis, de teloorgang van het voorname.
De concrete details worden steeds kariger.
Witte velden in de Lorraine, of, zoals ook wel geschreven, lotharingen, ooit een graafschap dat zich tot en met Nederland uitstrekte, maar zich thans tot 't gebied rond Metz en Nancy beperkt. En 't was wit rond Besancon en langs de Jura; wit en kil en zelfs sneeuwde het even.
In de morgen al vroeg getwitter van 't gevederte dat 't geluid vormt van 't verlengde licht en 't geroep is van 't laatste loutere ware, benevens het eerste groen. Vorst en kilte die verdreven worden; eerst naar de hoger gelegen delen in de bergen om dan, in korte tijd, voor enkele maanden vrijwel geheel te verdwijnen.
Net over de Rhône die zich sedert een onbekend aantal eeuwen met gesmolten sneeuw door 't landschap wurmt; illustrerend het onbegrijpelijke.
Concrete details zijn van meer betekenis naarmate woorden er kariger mee zijn.
Het is, in onze tijd, droef gesteld met het ware dat bezet wordt door 't onware.
Aldus schreef ome Willem.
.