Bespeurt men in de composities van Joseph Joachim nog een terugblik op de grote meesters; verdwenen is dat bij zijn leerling Eugen D' Albert. Eugen's composities vertolken totale verwarring; profeteren tekenen van ons computertijdperk; vooral zijn onnavolgbare pianoklanken.
Het blijft een vreemde winter; een deel van de flora reageert op het zachte weer; een ander deel trekt zich er niets van aan. Tijdens een "normaal" seizoen ontluiken eerst de paardenbloemen en wanneer dat pluizenbolletjes worden kleuren de weiden geel van boterbloemen. Dit jaar, door de zachte winter, staan in 't zuiden de boterbloemen volop in bloei, reageren op de warmte, edoch paardenbloemen, die 't van de daglengte moeten hebben, lieten zich nog niet zien. Zomaar; één van de voorbeelden.
Een ander voorbeeld is Eugen's begin van 't eerste pioanoconcert in B-mineur, opus 2 dat niet eerst met concertklanken, maar aanvangt met een verward pianosolo, een solo die niet lijkt te weten of 't zomer of winter is.
Harde wind; reeds twee dagen. Toen ik maandag vertrok naar Amsterdam; onderweg naar, onder meer, het Belgische Grobbendonk alsook op de reis naar Luxemburg waar ik een eerste nacht doorbracht. Soms blies ze het hemel open, zoals dinsdagmorgen toen ik door de gaten in 't wolkendek nog wat sterren zag, maar de meeste tijd werd de wind vergezeld door flinke buien, stortbuien, eindeloos lijkende regenbuien terwijl overal rivieren het neervallende water steeds sneller trachtten af te voeren. Steeds meer weiden vertoonden waterplassen.
Nog stormachtiger is zijn twaalfde opus; aan elkaar geregen dissonanten geven haar een grimmig karakter; Eugen lijkt totaal de weg kwijt terwijl de muziek verder walst; alsof ze alleen verder gaat onder invloed van de klank-klank; tijdens de vroege morgenuren tracht ik mijn aandacht erbij te houden, maar kan geen vaste lijn ontdekken.
La Bruyere, een bijna onvindbaar plaatsje ergens nabij de bronnen van de Moezel en Doubs; en dan ook nog langs een smalle boerenweg. Een eerste losadres, in de stromende regen. Lossen in bagger en blubber; een boer met een grote tracktor haalde één voor één de spullen uit de oplegger.
Toen verder; eerst nog naar de oostkant van Lyon; ver weg, naar 't zuidwesten, leek het wat "open" te gaan; een bijzonder heldere glans op de over elkaar schuivende wolken. Maar nadat ik ook Lyon onder begeleiding van de straffe wind had aangedaan, snelde ik pal naar 't oosten waar vooral de regen in ernst toenam.
Wellicht ook door z'n stormachtige leven; geboren in Glasgow uit een engels-franse relatie en grootgebracht in een Duits gezin en vervolgens zes keer getrouwd met onder andere de wereldberoemde Venezoleaanse pianiste Teresa Carreño. In die tijd, in 1881 leert hij te Weimar Frans List kennen van wie hij nog meer pianovirtuositeit leert; edoch helaas komt ook hij, zoals zovelen, teveel onder invloed van Richard Wagner.
Regen, en een gestaag dalende temperatuur, Chambery voorbij en 't dal van de Maurienne in; tussen de toegang van Col de la Madelaine en de Col de Glandon door en tot slot langs de Galibier en dan naar boven. In noodweer naar boven, tot aan de ingang van de dertien kilometer lange tunnel, de Frejus, en even later snorde ik Italië binnen.
Vooral hoort men het Wagneriaanse terug in zijn opera's, in
Ghismonda en Gernot, maar nog meer in de "eenakter" Die Abreise en het begin 1900 geschreven Tiefland, zijn thans nog steeds meest uitgevoerde muziekwerk. Dan volgt er een meesterwerk; een vage terugkeer naar de door hem o zo bewonderde "oude meesters" Bach en Beethoven als hij tijdens de eerste wereldoorlog in Dreden Die toten Augen ten gehore brengt en waar nog weinig te merken is van een Wagneriaanse invloed.
Een verrassend Italië dat mij ontving met vallende sneeuw, dichte sneeuw; vanaf de andere kant komt reeds niemand meer naar boven terwijl ik met nog een paar andere durfallen traag de glibberige daling inzetten; eerst blijkt de weg nog redelijk begaanbaar, maar al snel blijven slechts twee sporen over. Tot aan de eerste, lange tunnel -het eerste "stuk" naar Susa heeft menige tunnel- en hoe lager we komen, hoe beter de begaanbaarheid van 't wegdek; voor zeven uur kom ik aan te Susa waar de wind nog steeds niet blijkt uitgewoed; de sneeuwvlokken gieren over de parkeerplaats alsof ze grijnzend tot de omstanders zeggen; "welkom in Italië".
Wagneriaanse invloeden, weersinvloeden; de sneeuw gaat tijdens de nacht over in regen; nog steeds is de wind niet gaan liggen en na de scheiding van zijn laatste echtgenote vlucht hij om juridische redenen naar Riga waar hij in 1932 overlijdt.
Toch probeer ik 't nog een keer; tijdens de afdaling en terwijl ik de nacht doorbreng; tracht het pianospel te volgen, maar 't blijkt steeds zelf niet te weten waar 't heenwil: gelijk een valwind uit de bergen welk nog steeds mijn stuurhut schudt.
Aldus schreef ome Willem
.
