Een lang lint met afslagen die onderhand uit het hoofd in de juiste volgorde kunnen worden opgesomd; de vele wegopbrekingen zorgen dit en volgend jaar voor lange file's, werkzaamheden om het lange lint te moderniseren.
Dat zouden ze toch ook niet meteen beseft hebben toen de schaduw van de vleugels van het éénmotorige vliegtuigje de Nürnbergse daken, hun petgetooide hoofden een moment donker kleurden; het zou één decennia duren; slechts één decennia.
Zo'n dag was het wel; gisteren, vandaag, een dag zoals toen; helder, een lucht met losse wolken; die dag, 't had vandaag kunnen zijn. De bijeenkomst in Nürnberg van 5 tot 10 september 1934; Reichsparteitag en ook wel Parteitag des Willens genoemd, tachtig jaar eerder; vandaag; gisteren.
Het lint strekt zich uit van de Nederlandse grens tot de Oostenrijkse en is daarmee met een slordige 750 kilometer de op één na langste snelweg van Duistsland; voor een groot deel gebouwd van 1932 tot 1943 en na de Tweede Wereldoorlog rond de jaren zestig voltooid; op het laatste deel, Regensburg-Passau na dat pas veel later gereed kwam.
Een route waar ik met name in de jaren zeventig veelvuldig gebruik van maakte; het blog begon ik er in 't eerste bericht mee; de snelweg met de drie ü's, München, Nürnberg, Würzburg, zij het dat de eerste stad niet aan snelweg "3" ligt; vanaf Frankfurt staan de drie namen op de borden.
Jawel; vanaf Weiswampach, waar ik dinsdagavond nog toefde, naar Nederland en aldaar geladen waarna ik koers zette naar, zoals wij dat noemen, Neurenberg; bekend om zijn speciale knusperkoek, speelgoed en hangplek.
Gisteren telde ik tientallen kilometers "Stau" wegens werkzaamheden; de meesten aan gene zijde. Op het wegdeel meer dan twintig opbrekingen; sommigen meer dan tien kilometer lang en vanmorgen kwam ik, na een vroeg vertrek in Nürnberg aan; de lucht prikkelde, september; nog slechts een paar dagen. Vroeg vertrokken, gelijk met de opkomst van een uiterst afgenomen maan; bij aankomst in de stad sidder ik; ik zie van ver de Frauenkirche; in gedachten de twee vliegtuigjes; de ene filmt de ander; een dame, begin dertig, regisseert; Leni Riefenstahl, zo ongeveer de enige die, later, de dans zou ontspringen; nogmaals, de sfeer in 't weer, de kleuren, de geuren; 't was alsof het een dag van vandaag was; onhoorbaar hoor ik klanken van Die Meistersinger van de stad; onheilspellende klanken van Wagner door het motorgeronk van 't vliegtuigje heen.
Maar ik weet het; ik bevind met in een ander Duitsland dan dat van weleer. Maar dan zie ik de tweede dag van de Triumf des Willens; "Von who komst du" vraagt een stem; beelden verscheinen in zwart-wit; stoere kerels; de eerste roept; "Aus Silezie!" en een volgende "Bayern", "Aus Preußen!": alle Duitse indentiteiten komen voorbij en zo smeed de film de diverse volken tot een Duits aaneen.
Dan keer ik terug, terug in de realiteit: de vluchtelingen en het Nieuw-Duitse gebaar; stel met een propagandafilm met dezelfde vraag over de Europese Unie voor; "von who komt du!"
Rond de middag verlaat ik Nürnberg, de "hangplek" Nürnberg, dat ook: veel kopstukken in de film hangen een slordige tien jaar later aan een touw te bungelen; alsof dat het allemaal waard geweest is; nooit zongen ze meer het Horst-Wessel-lied.
In Amberg nog wat ophalen; snel er heen en weer over de Bundesstraße 14 en keer terug over Bamberg; snor lang Schweinfurt naar Karlstad; onderweg wiekt een enorme adelaar boven mij; de schaduw van zijn linkervleugel overschaduwt en een schaduwveeg moment mijn voorruit; ik merk het niet eens en even later parkeer de truck in Lohr am Main, Lohr, waar volgens één van de gebroeders Grimm Sneeuwwitje de zeven dwergen ontmoette; een mooi, pittoresk kasteeltje doet aan de tijd herinneren.
Bij invallende duisternis fiets ik door 't oude stadje dat zowel door godsdiensttwisten tussen roomsen en protestanten alsook door de pest enkele keren de helft van haar bevolking verloor; ook aan het einde van de Tweede Wereldoorlog, 2 april, kreeg Lohr het aardig te verduren; de Amerikanen verloren zes Shermantanks voordat de nazi's hun verdediging moesten staken. Intussen wacht ik de morgen af; dan snel ik, zodra ik nabij Aschaffenburg de snelweg weer op kom, de "3" weer af: Vroeg, want dan kun je de file voor zijn. In het land van juf Merkel, Merkelland, in het andere Duitsland dan van toen, dat ver weg, steeds verder weg drijft in de nevels van voorbije tijden.
Aldus schreef ome Willem.
.
