Een kille nevel hing stil over de kruinen van de Jura en ik had een heerlijke dag in het vooruitzicht in een sterk afgekoeld Frankrijk; en met de eerstre sporen van een naderende herfst maakte een aanstaande nieuw jaargetijde zich kenbaar, af te lezen aan licht bruinomrande boombladen en het eerste vallende loof. Met de zware lading denderde ik over de alreeds bekende route en dronk een eerste zwarte koffie in het gehuchtje Passavant waar zich ook een voortreffelijke "fruiterie" bevind, een kaasmakerij waar één van de allerbeste comté, een eeuwenoude kaassoort wordt gemaakt en er wordt zelfs beweerd dat reeds de Sequani, een Keltisch volkje dat meer dan tweeduizend jaar geleden de Jura bevolkte, deze kazen ter grootte van enorme karrenwielen, bereidden. Zo oud echter was de kaas die ik bij de fruiterie aanschafte ook weer niet; maar toch: 14 maanden, een voortreffelijke rijping en na de boodschappen, koffie en croissant rolde ik verder, de Doubs over, Lure, Epinal en Nancy voorbij, Luxemburg door tot in het uiterste noorden, reed zonder uitstappen door België en rond zessen Nederland binnen en de ganse dag wisselend bewolkt met aangename zonneschijn; zo nu en dan een neerdalende bui met regenwater waardoor regelmatig de voorruit gereinigd werd.
Het stadje is al eeuwenoud en is vaak twistappel geweest tussen Spaanse, Franse, Nederlandse en zelfs Oostenrijkse overheersers en 't ligt aan de rivier de Dommel en doordat men in de achttiende eeuw van Amsterdam naar Maastricht niet over oostenrijks gebied wenste te reizen, werd door de plaats een doorgaande weg aangelegd met vanaf 1740 een eet- en rustplaats voor reizigers en dat op zeker moment de naam De Oude Ketting ging dragen; wellicht dat de gesneuvelde Engelse soldaat hier voor zijn sneuvelen een ogenblik toefde; ik kwam er aan, een dikke tweehonderd jaar later, en nadat ik mijn voertuig op de parkeerplaats tussen diverse andere wegreuzen had weggezet kwam ik, toen ik de herberg binnentrad, er achter het een voetbalavond was; gelukkig was er aan de zijkant bij het raam een tafeltje vrij zodat ik in alle rust een krantje las en een maaltijd tot mij nam; nadien voegde ik me tussen mijn collega's die tamelijk gefrustreerd naar de kwelbuis keken en zagen hoe het straks mogelijk wordt dat tijdens een komend aanstaand Europees voetbaltoernooi de tankstations niet wederom vol liggen met allerlei oranje prullaria; dat er tijdens datzelfde op handen zijnde toernooi geen werk meer verzuimd wordt omdat Nederland gewoon niet genoeg kwaliteit in huis heeft om mee te mogen doen; kortom: even keek ik naar die communistisch getinte sport (de bal niet met de handen aanraken omdat dit de arbeid uitbeeld dat je vervolgens zo ver mogelijk weg moet trappen) en zag elf Nederlandse jochies van evenzoveel IJslandse kereltjes verliezen en het merkwaardige is dan dat die elf gelijk met "we" lijkt te staan terwijl ik, toch onderdeel van die "we", niet eens meedeed; behoudens ietwat dwaas, ook ver verwijderd van democratisch gedachtegoed.
De oplettende lezer heeft het door; de Dommel, de oude ketting, Pichegru: ik bracht avond en nacht door in Boxtel waar in 1794 Nederland, ondanks de hulp van Engelsen en Duitsers, al eens eerder verloor, toen van de Fransen tijdens de "Slag van Boxtel" waar met name het Engelse onderdeel ferm strijd leverde. Onder hen soldaat Tommy Atkins die er zijn leven verloor nadat hij zijn laatste woorden "It's all right sir. It's all in a day's work" had uitgespoken toen hij gevonden werd; de Hertog was daar zo van onder de indruk dat hij de naam van de soldaat zich nog decennia later herinnerde; vanaf die tijd werden -en worden wellicht- Engelse soldaten Tommies genoemd; ter herinnering aan Thomas "Tommy" Atkins. Vermoedelijk vond Tommy zijn laatste rustplaats op het kerkof van de Sint-Petruskerk van Boxtel; het begraafboek vermeld rond die datum: een soldaat.
Aldus schreef ome Willem.
.
