Vroeg aan 't losdok en één voor één de paletten er uit, dubbele paletten, in totaal 66. 66 europaletten die doorgaans worden geruild, maar dit keer niet omdat ze bij het losadres niet meer voorradig waren. Dan krijg je een bonnetje mee om ze dan maar een volgende keer weer mee terug te nemen of een andere keer op te halen. Echter: 66 paletten zijn wel weer ten minste vier stapels en houden zodoende vier teruglaadplaatsen bezet en bovendien: je moet er weer speciaal voor naar de betrokken firma toe! Ergo: het brengt allemaal weer kosten met zich mee die de transporteur eigenlijk nergens kan verhalen.
Dit klemde temeer omdat ik voor het terugladen zelf dit keer paletten -om te ruilen- nodig had; dus zocht ik een paletboer op waar ik even snel voor 100 euro twintig paletten (europaletten) kocht en waarna ik op weg ging naar het eerste laadadres, nu net een adres waar ik de paletten niet zou ruilen.
Op het eerste adres de eerste tien met eindbestemming IJsland, dus dan gaat de lading in Rotterdam, zonder ruilen van paletten, de boot op. Maar 't adres bleek, achteraf, een drama. Reeds snel was ik geladen, dat wel, maar toen begon het wachten; het hedendaagse onbegrijpelijke wachten. Ondanks fax en iemeel waarmee, zowel voor als na het laden papieren, afleverbonnen en documenten wereldwijd kunnen worden verzonden, laat men vrachtrijders uren op papieren wachten en je vraagt je af waarom fax en iemeel uitgevonden zijn en doorgaans zijn de men die chauffeurs op documenten laten wachten vrouwen; vrouwen zorgen doorgaans voor de benodigde documenten.
Het bleek dat men om een voor mij duistere reden geen "douanepapieren" uit de computer kon vissen en in plaats van dit met de hand aan te geven op de vrachtbrief -wat toegestaan is- liet men mij uitzichtloos wachten; vrouwen kunnen soms uiterst slechte keuzen maken.
Omdat ik die dag meer te doen had overlegde ik met het thuisfront; die stelde -telefonisch- aan de klant nogmaals de noodprocedure voor, maar deze weigerde dit zodat er niet veel anders op zat dan de tien paletten maar weer te gaan lossen. Maar ook dat werd niet toegestaan: sommige mensen, en dit keer moet ik schrijven; sommige vrouwen vergissen zich danig; menen, omdat "haar" goederen in het voertuig staan dat ze ook, min of meer, eigenaar zijn van het voertuig en omdat dit laatste een onjuiste geachtegang van een pertinente onjuistheid is, deelde ik de dame in kwestie, deze kwestie, mee, dat ik dan de bubs met de laad- en losklep zelf op straat zou gaan zetten en zo begon ik de eerste palet met de losklep daadwerkelijk op straat de zetten waardoor bij de dame een zekere mate van paniek uitbrak en aan mij gevraagt werd het voertuig toch maar voor het laaddok terug te plaatsen waardoor de paletten eindelijk weer werden gelost. IJsland moet het maar een weekje zonder Franse wijn doen.
Doorgaans gaat de samenwerking met de kantoordames best goed, maar het blijft een feit dat vrouwen soms grote vergissingen begaan; dat bleek immers al toen net na de Eerste Wereldoorlog, rond 1920, bijna overal in Europa het vrouwenkiesrecht werd ingevoerd.
Snel op weg, een tiental kilometers voor het echt eerste laadadres en voorspoed was dit keer met mij: nog net voor twaalf uur had ik de eerste vier paletten er in; een jonge dame die de papieren snel in gereedheid bracht; jawel, via een noodprocedure omdat er op internet een douanestoring was; opeens lag ik weer op schema.
Een tweede in Montblanc, een gehucht nabij Beziers en daarna een derde, te Saint Saturnin de Lucian, een adresje waar je alleen via een uiterst smal straatje, dwars door een voorliggend dorpje, kan komen. De middag vorderde, de temperatuur steeg, wederom naar hoge waarden; buiten het debacle van de ochtend was het een weergaloze dag.
Vergissen; en daarvoor baseer ik me louter op getalsmatige feiten; voor de invoering van het algemeen kiesrecht waren er partijen voor- en tegenstanders en het merkwaardige is, toen de partijen die tegenstander waren van de invoering van het vrouwenkiesrecht verloren van de voorstanders; meteen na de verkiezingen, nu mét vrouwen, door vrouwenstemmen aanmerkelijk meer zetels kregen dan de voorstanders, zoveel, dat het destijds mogelijk was om met de veel door vrouwen verkregen stemmen het vrouwenkiesrecht weer af kon schaffen (hetgeen, zoals we weten, niet is gebeurd).
Een decennia later, 1930, Duitsland, wederom een afgrijselijke vergissing, ook weer louter gebaseerd op feiten; ik kan er ook niets aan doen; van de kiezers op de NDSAP, de partij van de snorremans, blijkt een overgrote meerderheid vrouw te zijn; zonder de stem van de vrouw had Der Adolf nooit door algemene verkiezingen aan de macht kunnen komen; meer dan de helft van de vrouwen stemde NDSAP; vergissingen zijn menselijk en soms, en helaas, vrouwelijk.
Vanaf Saint Saturnin ging ik voort; eerst dwars door Montpelier, dan een heel stuk naar 't noorden, naar een oude dame die zich nog nooit vergiste; een duizenden jaren oude dame, hoog verheven boven 't landschap en waar menige stoere kerel die zich trappend naar boven zwoegde zich in heeft vegist; de Mont Ventoux.
Het was daar, waar ik de truck zonder IJslandse wijn parkeerde; aan één van haar voeten en al spoedig overvleugelde haar schaduw de omgeving.
Aan het begin van de nacht stap ik uit; om mij heen is 't donker en ik staar lange tijd naar boven waar ster na ster valt; in de verte de contouren van de statige dame die met me meekijkt; blikt in de richting van de Plejaden; wederom spoed zich een ster door 't luchtruim; ze blijven vallen; als antwoorden op vele vragen.
Aldus schreef ome Willem.
.