Timide, verbijsterend volgde ik de laatste week het nieuws; twee zaken deden mij hoofdschudden: Calais en het Eurodemon. Lamgeslagen; geen letter kwam meer op 't scherm terwijl de dagen voorbij vlogen; verward ook.
Op afgelopen dinsdag na, toen ik op een warme avond drie mooie schaakpartijen speelde; aangename afleiding; even met het hoofd tussen de stukken terwijl daarbuiten de voorboden van en maatregelen voor ongekende rampen doen vermoeden.
Bijna allemaal jonge kerels zwerven rond de haven van Calais; jonge kerels die, onder normale omstandigheden de maatschappij van groot nut kunnen zijn. Vaak intelligent; sterk, maar ze werden aan een bizar noodlot prijs gegeven. In omvang een gering probleem, maar het ambtenarenkorpsje in Brussel, waar wij meer dan één miljard salariskosten per maand voor betalen, weet zelfs dat niet op te lossen; kwakt het probleem tussen de vangrail waar het ongewild tot een confrontatie komt tussen chauffeurs en vreemdeling; het absurde drame tekent de machteloze almacht van de euroleiders.
Inmiddels; vertrokken, nu het nog kan; voordat de euro nog meer armoede zaait; wie begiftigd is met enige realiteitzin moet dat nu toch wel geen inzien.
Vetrokken, afgereisd, langs dezelfde weg, de enige Alpenweg waar bewijsbaar ten minste ooit iemand met een olifant reisde; ene sir Lawrence en in de vorige eeuw die daarmee in de voetsporen van Hannibal wilde treden.
De geruchten gaan, ruim 2300 jaar geleden, dat Hannibal vanuit wat nu Frankrijk of Zwitserland is, de Romeinen te lijf wilde gaan; een groot leger trok op; voetvolk, paarden, en ook een regiment olifanten. Dát hij met olifanten optrok is vrijwel zeker; minder zeker is waar hij trachtte de Alpen over te komen en nog minder zeker is of er wel één olifant van het legeronderdeel ooit in Italië aankwam: immers hebben de dieren dagelijks een enorme hoeveelheid voedsel nodig dat in het hooggebergte niet te vinden is.
Realiteitzin zal Hannibal genoopt hebben het zonder de slurfdieren te proberen en hij heeft het de Romeinen van die dagen aardig lastig gemaakt; eenzelfde realiteitzin zou. Europa moeten nopen zonder Euro verder te gaan, maar ja! Wat Hannibal, noodzakelijkerwijs, had, ontbreekt, vooralsnog, in Brussel
Het lijkt op een moderne oorlog; zonder direct wapengekletter. Aan geld, verdient met noeste arbeid, wordt steeds meer onttrokken; oplopende belastingdruk en steeds meer toenemende heffingen; in de loop der tijd heb ik Nederland naarstig zien verarmen; in alle opzichten, een klein, welvarend land dat door Europese sluipwespen langzaam maar zeker wordt uitgezogen; onwillekeurig denk ik -en ik noemde het reeds eerder- steeds weer aan dat ene, tiende couplet...
Niet doet mij meer erbarmen
in mijnen wederspoed
dan dat men ziet verarmen
des Konings landen goed.
Dat u de Euros krenken,
o edel Neerland zoet,
als ik daaraan gedenke,
mijn edel hart dat bloedt.
...waar ik echter Euros voor Spanjaards denk.
Een tijd, met een onomkeerbaar drama; Nederland blijft achter met enorme, oninbare vorderingen die straks als ondragelijke schulden op de bevolking drukken.
Het sinistere drame in Calais toont het aan dat de dagen zullen komen dat we gaan inzien, dat we gaan voelen, dat wij allen zullen moeten erkennen dat "onze" euroleiders van ons
eurolijders maakten.
Aldus schreef ome Willem.
. ome Willem de Schaker
