Zou gaan laden. Vanaf kantoor ontvang ik doorgaans de opdrachten; weet dan alleen een adres en, vaak, een referentienummer. En het aantal laadmeters; met enige droefheid in de ziel wegens de gebeurtenis van de avond ervoor rolde ik die richting op; de laadtijd, ook een gegeven, was tien uur.
Aangekomen bij het laadadres: het bleek een grote multinational te zijn, een van oorsprong Nederlandse nog wel: Unilever; voor het hek een parkeerplaats voor een vijftiental trucks en ik meldde me aan bij de portier die van mij verlangde dat ik mijn paspoort afgaf hetgeen ik niet toestond.
Niet toestond, dus begon een langdurig touwtrekken. Vanwege mogelijkheid tot indentiteitsfraude weiger ik paspoort of rijbewijs zonder meer af te geven; wel heb ik voor dit soort gevallen een kopie bij me waar relevante en fraudegevoelige gegevens zijn verwijderd, maar dit keer werd een kopie niet geaccepteerd en inmiddels werd de portier steeds norser en onhebbelijker.
Wachtend in het voertuig wat nu te doen, las ik de biografie uit en zo nu en dan staarde ik in de verte waar ik steeds weer ogen zag die ik niet licht zal vergeten. Het duurde een uur, en nóg een uur en terwijl de klanken van de vierde van Ries, Ferdiand Ries, door de cabine klonken zag ik boven mij het wolkendek steeds dikker worden; het was ook frisser dan de dag ervoor.
Eigenlijk was 't best komisch: een fabriek die zijn goederen wil laten transporteren naar een klant; de vrachtwagen buiten het hek die niet toegelaten wordt vanwege een interne huishoudelijke maatregel; overigens: een onwettige maatregel. Niemand kan mij verplichten mijn paspoort af te geven; 't is niet toegestaan zelfs dit te eisen! Na verloop van 't wachten kwam er nog een ander euvel om de hoek: de vracht die voor mij was bestemd zou om elf uur gereed zijn. Maar dan wel om elf uur in de avond en een korte uitleg hoe één en ander in zijn werk gaat.
Een grote multinational besteed zijn transporten uit aan een vervoerder met een zo goedkoop mogelijk aanbod; tegenwoordig doorgaans een vervoerder die met zogenaamde goedkope "oost"-blokchauffeurs het werk doet. Deze transportfirma's bekijken hoeveel vrachten ze bij zo'n fabriek per dag hebben. Bij voorbeeld: tien stuks. Ze bezien hoeveel voertuigen ze zelf hebben (pak weg, vijf stuks) en stropen dan de markt af voor de andere vijf: laadtijd altijd in de morgen, zodat ze verzekerd zijn dat de voertuigen er staan. De tien vrachten worden dan willekeurig verdeeld, maar, uiteraard, gaan "eigen auto's" eerst, dus zullen de laatste vijf uren moeten wachten, maar dát interesseert die vervoerder niets.
Daar sta je dan; zonder te weten hoe lang 't gaat duren, met de wetenschap dat het in ieder geval uren gaat duren; zonder enige voorziening, buiten het hek: geen toilet, geen water, niets. Zo laten ze, doorgaans, die "oost"-blokkers staan; een gemiddelde hond heeft vaak een menselijker bestaan terwijl een gevangene meer ruimte heeft dan de vrachtrijder die slechts de cabineruimte tot zijn beschikking heeft; kortom: een dwaze, naargeestige en ergernisvolle toestand. Dit soort lui mijn paspoort geven; dat nooit!
Het toneel duurde tot even na de middag; toen kreeg, omdat de lading niet gereed was, de transporteur foutvracht aan zijn broek en vertrok ik in noordelijke richting; terug over Montreal, Izenore, Arinthod en wederom Lons le Saunier; door al dat wachten was mijn rijtijd beperkt geworden, maar ik wist tot Saint Loup te komen. En onderweg schouwde ik naar de natuur, hief mijn ogen op naar de vele bergen, keek vanaf de hoogten diep in de dalen; sommige aanblikken deden mij aan de tuin van Eden denken: de druiven, de fruitbomen; grazende koeien vol melk voor de fromage-comté en la vache qui rit. Zo mooi! Hoe mooi moet dan de werkelijkheid dan wel niet zijn!
De avond viel, de eerste dag zonder ging voorbij en een bleek maansilhouet scheen door een steeds dunner wolkendek.
Aldus schreef ome Willem.
Verzonden door ome Willem