Lekker vroeg, nog voor het opkomende daglicht, weer verder, maar ja, ik had het eigenlijk wel 'n beetje kunnen weten: na een klein uur kwam ik aan in Ronco Scrivia, nog steeds in Ligurië, nu hoog in de bergen, op de weg van Genova naar Milaan; en jawel hoor; door een duister gebleven oorzaak werd er net even voor twaalfen geladen en kostte het daarna nog enige tijd voordat alles administratief geregeld was waarna eindelijk kon worden vertrokken.
Steeds meer wordt zichtbaar wat het Verenigd Europa inhoud en zo vreemd is dat niet; wie kennis heeft van de geschiedenis van de laatste honderd jaar en daarnaast een gezonde dosis zelfkennis bezit, raakt bestand tegen de naïefiteit waarmee thans menigeen werd besmet.
De huidige neergang van het verenigd Europa is weer eens een voorbeeld dat laat zien hoe de geschiedenis door waandenkbeelden gestuurd wordt, dat onwaarheid de basis werd van een misdadige democratische europolitiek; men jokt zonodig alles bij elkaar om de massa maar in de zegen van de unie te laten geloven; de leugen regeert en komt steeds vaster in 't zadel te zitten.
Inmiddels was het weer zomers warm geworden, een strakblauwe lucht terwijl ik de Ligurische Alpen wisselde voor de reuzachtige Po-vlakte en reeds, nog ver voor Alessandria, bij Novi Ligure, waren de witte toppen van de bergen aan de overkant van de vlakte scherp waarneembaar.
Maar wellicht is onwaarheid, leugen, niet het goede woord. Immers het tegenovergestelde van leugen is niet zozeer waarheid, maar waarachtigheid en als de huidige Europarlementariërs zelf overtuigd zijn van hun missie, dan liegen ze niet, maar creëren ze uit hun brein een iets dat er niet is en wellicht is dit meteen de catastrofe van onze democratische vrijheid; een werkelijkheid met ideeen die niet uit de realiteit, maar uit een denkbeeldige wereld stammen; een verbeeld europa, een eurobeeld dat zichzelf in plaats van de werkelijkheid stelt en het merkwaardige is dat iedereen elkaar napraat waardoor men nauwelijks meer weet wie men zelf is: laat staan dat er nog een fractie van zelfkennis is overgebleven.
Hoe groot de overgang; na het laten maken van de benodigde documenten het warme Aosta uit, een dertig graden, maar al snel nam de warmte af en dook onder de tien toen ik boven bij de grens aankwam; bovendien stond er een felle wind, ook toen ik aan de zwitserse kant bergafwaarts reed.
Een tweede, denkbeeldig verenigd Europa dus waarmee het doen en laten van de eerste, de echte, wordt gestuurd en zelfs domineerd; zeker nu in onze moderne tijd waar door middel van de media werkelijkheid en verbeelding radicaal doorelkaar worden gehutseld. Het Bewustzijn is, indien het zich losmaakt van de realteit en de eigen wereld, inbeelden, totaal anders als het bewust zijn en daarom kan het bewustzijn zomaar een gebrek aan zijn worden en dat komt al tot uiting in de verhouding die wij hebben en hadden met Rusland: werkelijkheid en verbeelding lopen dwars door elkaar: geen wit, geen zwart.
Al snel was, door de lange wachttijd, het gedaan met de werktijd: tot het Lac Léman, verder kwam ik niet en aldaar vond ik, buiten het Verenigd Europa, een rustig plekje voor de nacht.
De doelen van Europa wortelen steeds minder in een voor velen bindende realiteit; het onttoverde, de wetenschappelijke en technische tijd worden opnieuw betoverd en worden de niet redelijke grondslagen van de verbeeldingkracht;; duizelingwekkend, omdat verbeelding geen grond, maar juist een afgrond is en inmiddels is het leven in Europa steeds meer leven in een geregelde waan!
Maar 't is net als bij het schaakspel; speel je met wit, dan weet je dat je tegenstander met zwart speelt en andersom: het is het ontbrekende fundament van de Euroleiders; immers: echte zelfkennis is weten wie je tegenstander, weten wie je opponent, wie je vijand is.
Aldus schreef ome Willem.
---