Gabbers, een merkwaardig woord; waar zou 't vandaan komen? Bij dit soort van woorden wordt van oudsher naar een Jiddisch of Joods woord gewezen; 't zou "maatje" betekenen, maar ik hen die verklaring altijd sceptisch aangehoord.
Van Albiani tot aan de Golf van Tigullio, was enkele uren rijden; Sesti Levante, met uizicht op Porte Fino en besloot er een fietstocht aan te wagen; zomers warm. De zee, enkele wolken, maar overwegend zon die zich gelukkig voelt als ze mensen met haar licht verwarmen kan.
Chiavari, met z'n oude straten, de talloze arcade en later Rapallo waar ruim honderd jaar geleden, in 1883, het eerste deel van Also sprach Zarathustra, het boek voor iedereen en niemand, werd geschreven; doch ik had gerekend buiten de waard.
Of, beter geschreven, buiten Sirocco die even voor de middag stevig begon aan te trekken; de wind die de vanaf het zuiden de hele kustlijn volgt en zodoende zorgde dat tegenwind mijn terugreis vergezelde. Stil hingen tegen de wind in, soms zij aan zij, boven de zee; meeuwen zijn nooit alleen; 't zijn vreemde vogels; onnaspeurlijk hun doen, denken en laten; 't was warm en de zee, de onmetelijke zee.
In de middag bezocht ik de oostkant; van een oude spoorweg werd een eigenaardige kustweg gemaakt, alleen voor personenauto's die bij toerbeurt van oost naar west en via versa rijden hetgeen geregeld wordt door verkeerslichten: tien kilometer en verboden voor fietsen en voetgangers; toch waagde ik me door de eerste twee smalle tunnels; een derde van drie kilometer lang, die hield ik voor gezien; zo niet de meeuwen; die kennen de kust, de eindeloze zee; buitengewoon.
Eén dag, een klein stukje kust gezien; genoten van zoveel; ook van de gabbiani, de meeuwen en plots deed ik de ontdekking. Natuurlijk, dat was het! Meeuwen, altijd samen, gabbiani, en uiteraard namen de eerste italianen die in de vroeg-zestiger jaren als gastarbeiders in Nederland kwamen werken het woord mee.
Waar wij dan gabber van maakten.
Zó moet het gegaan zijn.
Aldus schreef ome Willem.
---
