Daar liet ik mijn gedachten eens over gaan, onderweg, toen ik verder reed vanaf de Belgisch-Franse grens, door het glooiende heuvellandschap met zijn eindeloze korenvelden, afgewisseld met bossen en grasakkers, benevens allerlei andere gewassen en ik had het plan opgevat weer eens Laon te bezoeken, maar reeds lang ervoor daalde het hemelwater in grote hoeveelheden ter aarde zodat ik de fietstocht die dag annuleerde en doorsnorde, langs Soissons, meteen maar op weg naar de klant in Combs la Ville, onder de rook en ten zuidoosten van Parijs.
Werd er, kòn er tijdens (en/of voor) de laatste twee grote oorlogen dat wapen wel gebruikt worden? Had het, toen, zin, effect? Van internationale handel op grote schaal zoals in onze huidige tijd was geen sprake en elk land kon zich, met betrekking tot voedsel, zelf wel redden. Maar tegenwoordig ligt dat wel anders: onderling hebben de lidstaten zich voor voedsel van elkaar afhankelijk gemaakt en niet alleen de lidstaten; ook veel gebieden daarbuiten zoals, en niet onbelangrijk, de Russische republiek, dus is het de vraag of, en hoe, het wapen gaat werken.
In de buurt van de klant vond ik een knaagschuur, nog open, want rond deze tijd sluiten er veel voor vakantie enkele weken de deuren hetgeen nogal eens tot een rijtijdprobleem leidt; denk je een bepaalde hut binnen de tijd nog te halen, blijkt ze gesloten en daar sta je dan; op een verlaten, dan onveilige parkeerplek en geen sanitair, geen voedsel terwijl er geen tijd meer over is om verder te rijden.
Maar de routier die hier wegens vakantie niet gesloten was, mogen ze, wat bij betreft, wel 't hele jaar sluiten, want het geserveerde menu was beneden het maatschappelijk aanvaardbare niveau; van te voren had ik het al kunnen raden, want boven de bestelvitrine hingen foto's van de te serveren maaltijden en zulk soort restaurants zijn in het algemeen niet veel soeps; met tegenzin probeerde ik wat, maar 't was, nou ja, ik kan er even geen woorden voor vinden.
Overigens heeft het, tot nog toe, weinig tot nooit echt goed gewerkt omdat er overal zo ontzettend veel mazen en omwegen waren waardoor het effect nagenoeg te verwaarlozen was; zo herinner ik mij dat wij, in Nederland, geen Outspanfruit uit Zuid-Afrika meer mochten eten, maar dat vervolgens op grote schaal naar Frankrijk en Duitsland werd geëxporteerd; sterker nog. In die tijd vervoerde ik een enorme verhuiskist vanaf de Rotterdamse haven naar een uit Ghana terugkomende ontwikkelingsmedewerker te Voorschoten. Voor zijn huis werd de kist geopend en de in Ghana ingepakte verhuisgoederen gelost en tot mijn verbazing zag ik dat in Ghana de spullen in sinaasappeldozen met het opschrift Outspan waren ingepakt. Het bleek dus dat "wij" dat fruit niet mochten eten, maar dat ze daar in Ghane geen moeite mee hadden; ergo, die boycott trof dus weinig doel.
Na een lange, regenachtige nacht tijdens de morgenwake naar de klant gereden, zo'n distributiecentrum, een hal met meer dan 100 deuren en ik kreeg één van de velen toegewezen: 't liep aardig gesmeerd, want even na achten kon ik weer verder, op weg naar het tweede en laatste losadres, een slordige 200 kilometer verder, maar. Ja, wat maar; welnu: reeds was ik een uur onderweg, reed over de N-10 en was voorbij Etampes, dus niet zo heel ver meer van Orléans, toen de telefoon ging.
De naam van het wapen komt af van Ierse boeren die eind negentiende eeuw leden onder de onredelijke eisen van landeigenaar Charles Boycott en die gezamenlijk besloten de eisen van het heerschap niet in te willigen en sindsdien wordt dit wapen, in het algemeen gebruikt voor het staken van -een deel van- handelsbetrekkingen met een andere partij, boycot genoemd (de tweede t wordt, juist ja, geboycot), maar tot nog toe heb ik er weinig positieve resultaten van gezien; integendeel: nogal wat boycotacties werkten averechts.
Tja, en zo kun je wel blijven rijden. Vlak bij Combs la Ville ligt, aan de oude N-6, de vroegere uitvalsweg van parijs naar Lyon, het plaatsje Valenton. Of ik "even" terug wilde rijden en er twee paletten op wilde halen, want de volgende dag (vandaag dus) was het adres gesloten en ging voor een paar weken dicht, en alszo keerde ik, snorde terug, vrijwel dezelfde als ik gekomen was, en het afhaaladres bleek pal aan die N-10 te zitten: uur heen, uur terug en daarna: uur heen, maar die tweede keer heen deed ik met een andere route, anders werd het beroep wel heel erg saai: dit keer langs Mennecy en La Férte Alais, over de D-191 waarmee ik ook in Etampes terecht kwam, en vervolgens snorde ik door, ja, het werd bijna nog een race tegen de klok, want om half vier werd ik in Saint-Pierre de Corps, net naast Tours tussen de Loire en Cher, verwacht: vijf minuten voor tijd kwam ik binnen, kon meteen lossen en na een kwartier stond ik wederom weer , gelost en al, aan de goede zijde van het hek.
Inmiddels is het boycotwapen tegen de nieuwgecreëerde vijand ingezet hetgeen tot direct resultaat heeft dat de nieuwe vijand hetzelfde wapen gaat hanteren; een geheel nieuw, althans volgens mij, fenomeen, omdat het dit keer tot op zekere hoogte goed controleerbaar is, maar ook, omdat er abrupt grote handelsstromen worden stilgelegd hetgeen aan weerskanten tot grote problemen kan gaan leiden, met name, onder de werkende bevolking: de kopstukken die tot een boycot beslissen, blijven toch wel buiten schot!
Toen terug, eerst rollend langs de noordoever van de Loire en bij de stad waar Leonardo di Ser Pierode, bijgenaamd Leonadro da Vinci (omdat hij in of in de buurt van het Toscaanse Vinci geboren werd) zijn laatste levensjaren sleet, Amboise, hield ik even halt, bezocht het stadje, maar schrok, want het was bezaaid met loslopende toeristen die mij in het fietsen ernstig hinderden, zodat ik besloot rechtsomkeer te maken en maar snel weer terug naar de truck te trappen en verder te reisen; langs Château-Renault, vendôme en Chateaudûn, inderdaad, de voormalige hoofdroute Parijs-Bordeaux, de zogenoemde N-10, langs Chartres, nu op Dreux aan en via Nonancourt en Evreux eindigde ik de dag vlak onder de in de hoogte gelegen ruine bij Les Andelys, net over de brug van de Seine en vlak voor een redelijk, bijna voortreffelijke restaurant de Routier met een parkeerplaats waar ik heerlijk, onder, wederom, luid regengetik heb kunnen slapen.
Een groots aangepakte boycot, men speelt met vuur, want door een dergelijke actie raken ondernemers afzetmarkten kwijt en kunnen hun werknemers niet meer betalen. Ja, wie er even over nadenkt ziet de verschrikkingen al voor zich; de armoede zal toeslaan, een kettingreactie wordt op touw gezet: een koude oorlog met koudvuur tegen een vijand die een misdaad wordt toegedicht waarvan tot op heden nog niet eens bewezen is dat hij de dader is: wat is dít voor gruwelijke ongein!
Maar 't wordt zo wel een dodenrit, op z'n Jiddisch: dalles macht pasles (armoede schept kwaad), of, zoals een oud-Nederlands spreekwoord zegt: lege kisten maken twisten. Een boycot, juist nu, terwijl we op het dieptepunt van de crisis zitten en ik ontkom niet mijzelf de vraag te stellen: wil men, stuurt men nu werkelijk aan op?
Aldus schreef ome Willem.
---