Het is opmerkelijk, en een verschil tussen mens en dier, al beweren zeer velen tegenwoordig dat de mens een louter doorgeëvalueerd dier is, maar daar kan ik toch niet echt mee uit de voeten; een kat of hond, wanneer zij of hij wordt geboren, is hij of zij die bepaalde kat of hond, zij, hij is, beide; zij zijn en trekken zich niets of nauwelijks wat van de omgeving aan; ze blijven wie ze zijn.
Een mijmering die bovenkwam doordat ik onderweg zo ontzettend veel door mensenhanden vervaardigde scheppingen zag; oude kastelen, kerken, huizen, hypermoderne winkelcentra, wegen, snelwegen en alles wat er overheen raast; zeker sinds het rondverklaren van de wereld spruit er allerhande technisch vernuft de aardbodem uit.
Na mijn terugkomst uit Nantes kreeg ik in Amsterdam een lading voor Brussel, of precieser, Vilvoorde, en Plaisir, even onder Parijs, dus aanschouwde ik op één dag drie "hoofd"-steden en je kunt onder de indruk raken hoeveel de mens tot nu toe voortbracht; tussen de hoofdsteden, verbonden met vele wegen, dorpjes, stadjes en zo voorts; in de morgen was ik Vilvoorde reeds kwijt waarna ik op weg ging naar de Franse hoofdstad, gemoedelijk, over de ruim tweehonderd kilometer lange Nationaal 2, via Beaumont, Laon en Soissons.
Is 't niet cruciaal? De mens, zodra geboren, moet nog worden, gáát nog worden en het lijkt er op dat hij een soort trap bewandeld, steeds verder gaat en wordt terwijl zijn zijn op een immer grotere afstand blijft, als bij het lopen over de bielzen van een spoor: de rails lijkt samen te komen, men loopt en loopt, maar hoever en hoelang men loopt, de samenkomst blijft uit zoals het zijn bij de mens.
De avond was warm, heet zelfs; vlak bij de losklant, eigenlijk midden in het wijdse landschap, bouwden de Fransen een enorm winkelcentra, compleet met Ikea, C & A, Hema en talloze andere neringdoenden, inclusief een mega-Auchan; ik wandelde er heen en aanschouwde, aanschouwde de mens en zijn kooppark en vroeg me af: "wanneer wordt de mens wat hij zijn moet"; de huidige mens, de homo faber, is een andere dan de vroegere homo sapiens of de homo ludens; welke mens komt hierna? De mens, ze evalueert niet door, maar schept verder.
Terug, vanmorgen, door een prachtig zonnig landschap, door het Franse landschap, ja, Europese landschap, dat prachtig lijkt, maar langzaam en zeker door het Euromonster dreigt te worden verzwolgen. Een onbestemdheid maakt zich meester, weer is de kanteling voelbaar, nu door de weersextremen, heet, warm weer nadert, nochtans weet ik te genieten; hoog boven mij wiekte een enorme roofvogel met op de achtergrond de oude, hoogverheven kathedraal van Laon, later riekt het naar pasgemaaid graan, tractoren stuiven strostof rond, op de eens zo rumoerige oude grens lijkt alles verstorven; op de parkeerplaats heeft men één oplegger geparkeerd en de enige medeweggebruikers zijn groepen fietsers, per groep bijna altijd in dezelfde balletpakjes en helm.
Nog even, nog een paar uur en ik ben thuis. Hoewel ik weet dat ik nog moet worden, op weg ben naar het zijn, weet ik wel wat vandaag mijn eindbestemming is.
Aldus schreef ome Willem.
---
