Het was nog donker toen ik vertrok, langer donker ook vanwege de wolken en terwijl het krieken zich begon in te zetten werd ook de Franse wereld wakker, maar ruim voordat dié in de auto stapte was ik de grote, hoge brug over de Garonne reeds over en vlak daarna sloeg ik rechts af, langs de Garonne weer in noordelijke richting, door de Médoc, naar het plaatsje Margaux waar ik bij een enorm kasteel wat lading voor Nederland meekreeg.
Daarna nog wat ophalen op het vliegveld, Marignac, en daarvoor moest ik een stuk terug naar Bordeaux, door een dorpje heen waar men tot het absurde toe de weg vol had gebouwd met drempels, bochten en hekjes en waardoor er een enorme opstopping ontstond.
Tot in het absurde toe, maar eigenlijk zijn dit soort gekheden natuurlijk altijd absurd; maar denken we inmiddels al niet absurd over de wereld om ons heen? Waar is de logica gebleven, de objectieve blik? Geboeid, geketend door wetenschap en techniek die onze blik bepaald, werden we absurd; het uit zich in verkeersdrempels waar voertuigen golvend zich een weg banen. In verhouding tot het absurde is elke objectieve benadering immers flauwe kul want de objectieve benadering ging geheel teloor toen ze trachtte het absurde te begrijpen; ik neem nog een drempeltje.
De volgende opdracht was voor de volgende dag en ligt in de streek Calvados, dus dat was een behoorlijk eind karren; heerlijk karren, overigens, eerst weer de hoge brug over en vervolgens recht naar 't noorden, ouderwets, langs Blaye en alleen om Mirambeua te ontwijken nam ik even een stukje snelweg, maar daarna via Pons en Saintes naar Niort, Niort, waar ik een uurtje pauze hield en aangezien ik kon parkeren vlak bij de stad, bezocht ik even het centrum, snoof wat oude cultuur, sloeg het uit de elfde eeuw stammende fort Donjion gade waar onder een halfbewolkte lucht gierzwaluwen langs de bombaste torens vlogen; soms wat gekrijs; ze getuigden van de eeuwenoudheid van het fort en het zou wellicht de hier geboren Clouzot geïnspireerd hebben om later filmregisseur te worden.
Na de pauze weer door, via Parthanay en Thouars heerlijk rij-weer, door de groene velden van de Vendeé, lange, rechte wegen, bij de stadjes en dorpen afgewisseld door rotonden; misschien is de overdaad aan rotonden wel het summum van absurd.
Maar ach, de absurde werkelijk laat zich niet begrijpen. Begrijpen, immers, betekend dat je de werkelijkheid oplost in mogelijkheden, maar daarmee verlies je de werkelijkheid, zeker als die ook nog absurd is en zo wordt de mogelijkheid ten opzichte van de absurde werkelijkheid een achteruitgang, een teloorgang; diepe val, een drempel.
Angers, Laval en Mayenne kon ik nog voorbij komen en niet lang daarna vond ik een aardig plekje langs de Varenne, bij een kleine waterval waar de grote truck, het oude Dafje zoet tot rust kon komen.
Inmiddels stak een frisse bries op wat heerlijke verkoeling gaf. De dag was weliswaar bewolkt geweest, maar niettemin een 25 graden; genietend van de prachtig mooie bomen en bloemen langs de rivier wandelde ik een stukje langs het water terwijl de val er van als een diepzinnige symfonie mijn oren betrad en elke om mij heen zich bevindende absurditeit oversteeg.
Het begrijpen dat, en de mogelijkheid die, afgeleid kan worden uit de werkelijkheid, zijn natuurlijk ook zelf twee werkelijkheden en het absurde daarvan is dat de moderne, massale massamens de werkelijkheid opgeslokt heeft in zijn logica wat tot gevolg heeft dat er de meest absurde en krankzinnige beslissingen worden genomen.
De werkelijkheid werd door de mogelijkheid uit het oog verloren en is daardoor onmogelijk geworden.
Aldus schreef ome Willem.
---